Column: Nooit Opgeven Altijd Doorzetten

Onderstaand vindt u een schrijfsel uit de pen van columnist pur sang Joost B. De mening van Joost B hoeft niet per definitie de mening van de B-Side Rats crew zijn. Eindelijk leek het ultieme droomscenario, na een gitzwarte roman vol dramatiek, zich te voltrekken. Mooier, spectaculairder en met meer gevoel voor sentiment had een bestsellerauteur deze plottwist niet kunnen bedenken. Het afscheid van een van de grootste iconen uit de historie van de club. De afsluiting van jaren van teleurstelling, pijn en frustratie. Financiële wanorde en bestuurlijke chaos. In een onderlinge tweestrijd met aartsrivaal Willem II konden de supporters, Jelle ten Rouwelaar en alles en iedereen die de club NAC een warm hart toedraagt, al het vuil waar men de laatste jaren in terecht was gekomen, in één keer van zich af spoelen. NAC bleef echter NAC. Het oude NAC, waar wij verliefd op zijn geworden. De dag waar we op hadden gewacht, achtervolgd me tot de dag van vandaag nog steeds. Elke confrontatie zorgt voor gemengde gevoelens. Een stevige traan aan de ene kant. Een opbeurende lach, gevolgd door een lichaam vol kippenvel, aan de andere kant. Er kwam geen groots onthaal voor nieuwe clubiconen. Ook geen volksfeest in het volgelopen Rat Verlegh-stadion. En wat er al helemaal niet kwam, was de laatste euforische wandeling richting de ontplofte Grote Markt, waar Danny Verbeek met zijn piepstem ‘Overal waar we komen’ inzette. Toch was deze dag ergens magisch, bijzonder en onvergetelijk. De saamhorigheid, waar ik de laatste jaren zo naar gehunkerd had, leek helemaal terug. Die duizenden, hoopvolle en trouwe mensen. Zwaaiend, schreeuwend en springend voor een bus. Die zee van gele rook. Die muur van geluid. Dat was NAC. Dat is NAC. We staan aan de vooravond van een nieuw seizoen. Een nieuw seizoen brengt nieuwe hoop. Het ‘oude’ NAC heeft plaatsgemaakt voor het ‘nieuwe’ NAC. Emotionele besluitvoering is ingeruild door een gestructureerd, financieel verantwoord beleid. Overbetaalde veteranen maakten plaats voor een groep jonge, gretige neoprofs. Aangevuld met een aantal ‘gratis’ talenten van een voetbalgrootmacht uit Engeland staat er een frisse selectie klaar om ons te verrassen. Zo’n tienduizend fanatiekelingen hebben wederom een seizoenkaart aangeschaft. De voorbereiding sprak, ondanks matige tegenstand, tot verbeelding. Er heerst rust in de club. Voor het eerst sinds 1912. Financieel gaat het voor de wind. Voor het eerst sinds 1912. En er staat een groep vol talent en toekomst. Voor het eerst sinds 1912. Vrijdagavond 20.00 uur start de omweg naar boven. Via een alternatieve route te verwezenlijken. Een pad met een aantal gevaarlijke hobbels. Via Leeuwarden, Doetinchem en Utrecht. We beginnen opnieuw. Op een andere manier, maar met dezelfde hondstrouwe achterban. Tegendraads als we zijn, zullen er gaandeweg het seizoen weer records gebroken worden. Zullen we in grote getale richting de Stadionstraat afreizen. Zal het stadion onder aanvoering van een jagende Cyriel Dessers kolken. Zal Ashley Smith-Brown zich in zijn arm moeten knijpen na het horen van de orkaan van geluid als er weer drie punten behaald zijn. En zal Danny Verbeek aan zijn tweede jeugd beginnen. Aan omgaan met een opeenstapeling van decepties valt niet te wennen. Zeker niet als het gaat om iets wat je vreselijk aan het hart gaat. Het wordt verwerkt door middel van tranen, woede of cynisme. De liefde van je leven laat je echter niet los. Het zit diep, heel diep binnen in je lichaam genesteld. NAC is onze liefde. En NAC laat ons niet los. ‘Nooit Opgeven, Altijd Doorzetten’ hebben wij ons eigen gemaakt. Die dramatische dag in Tilburg heeft mijn liefde voor deze club vergroot. Die passie, die saamhorigheid. Daarom werd ik als klein jongetje fan van NAC. Daarom houdt NAC me elke dag bezig. En daarom droom ik weer van het nieuwe NAC, aangevoerd door de vals zingende Danny Verbeek, boven een kolkende Grote Markt. Breda gelooft altijd. Tot vrijdag.

Bron : B-Side Rats