Column: Verbeek en NAC, dat wordt een soort jouw vrouw mijn vrouw

Je kan zeggen en vindenvan Sjoerd Mossou wat je wilt (wij vinden hem bijvoorbeeld erg tof) maar columns schrijven kan ie wel. Het volgende exemplaar is vandaag te vinden in het AD:

Verbeek en NAC, dat wordt een soort jouw vrouw mijn vrouw

Iets verderop in deze krant staat een stuk over Gertjan Verbeek, die misschien trainer wordt bij NAC. Op zich is dat goed nieuws natuurlijk, want niet alleen is NAC mijn favoriete voetbalclub, Gertjan Verbeek is ook mijn favoriete voetbaltrainer, op Peter 'Zwikkie' Sweres na dan misschien (kent u niet). Deze week gaan NAC en Verbeek samen 'om de tafel'. Dat weet inmiddels de halve wereld, want Verbeek zei bij Fox Sports 'open te staan voor een gesprek', waarna NAC prompt besloot de trainer maar op te bellen. Zo ontnuchterend simpel werken die dingen. Te hopen is nu dat het goed komt - en niet alleen voor mij, maar ook voor u. Gertjan Verbeek en NAC: het zou één van de interessantste sociaalculturele experimenten betekenen uit de geschiedenis van de Eredivisie. Ik moest meteen aan het televisieprogramma 'Jouw vrouw, mijn vrouw' denken, want daar zoeken ze het ook altijd in dit soort extremen. U kent het principe: een gezin waar de kinderen altijd hun kont aan de gordijnen afvegen, krijgt opeens bezoek van een yogamoeder met smetvrees - of net andersom. Ongeveer zo moet u de beproeving 'Verbeek en NAC' ook zien. Het is alsof een Hell's Angel komt binnengestampt in een dorpscafé. Eerst geeft hij een rondje weg, maar zodadelijk gaat hij het interieur verbouwen. Geen club in Nederland contrasteert namelijk zo scherp met het karakter van Gertjan Verbeek als NAC, en andersom precies zo. De Tovenaar van Jubbega en de Parel van het Zuiden: ze bewegen elk in een ander, onvergelijkbaar universum. Het is zacht Bourgondië versus harde Veengrond. (Ja, de Bredase supporters houden van hard werken en stoer voetbal, en Gertjan Verbeek houdt daar ook van, maar bij Feyenoord was dat niet heel anders natuurlijk. U weet hoe dat afliep.) Bij Ajax had je ooit Spitz Kohn, en Feyenoord haalde Gunder Bengtsson als trainer. Dat was ook al best gek, maar dit is misschien nog wel gekker. Verbeek is de bokkige bokser, die dwars door muren loopt, gewoon rechtdoor, en die onderweg iedereen omver beukt. NAC daarentegen is de club die eeuwig schommelt en schippert, als een houten bootje op de golven, helemaal volgeladen met opgewonden, aangeschoten vakantiegangers. Af en toe lazert er een paar man overboord. Voortdurend dreigt de boot te zinken. Met enige regelmaat is het bonje, maar net zo vaak staat iedereen luidruchtig een liedje te zingen. Alle mensen sjorren driftig aan het roer, iedereen stuurt een iets andere kant op, maar pas op jongens: het moet wel een beetje gezellig blijven. Dat wordt nog wat. Iedereen die ooit met Verbeek werkte, weet: je hebt iemand nodig die hem af en toe terug in zijn hok schopt. Iemand die tegenwicht biedt aan zijn onherbergzame karakter. Jan Smit deed dat altijd bij Heracles. Riemer van der Velde blafte onbevreesd terug in Heerenveen. Bij AZ schonk Toon Gerbrands eerst een kop koffie in, en daarna ging hij onvermoeibaar in discussie, desnoods elke dag opnieuw. Bij NAC hebben ze zo'n type niet, dat maakt het idee alleen maar spannender. Het wordt naakt tegen naakt: een huwelijk zonder relatietherapeut, en zonder een Kofi Annan. Als deze blind date straks in liefde eindigt, dan wordt het een affaire van extreme tegenpolen, en u weet hoe het gaat met dat soort affaires. Ofwel ze stuwen elkaar tot grote hoogte, ofwel het eindigt in scherven.