Nieuwe column: De Camera

Het is vrijdag en dus tijd voor de nieuwe column van Just D. _______________________________________________________________ Het heeft iets weg van een sketch. Zet Matthew Amoah voor een camera en je hebt een stukje spraakmakende televisie in handen. Muziekje van Laurel & Hardy eronder en dat wordt weer lachen, gieren en brullen. Onze Ghanese goalgetter is niet de meest welbespraakte tv-personality van de Eredivisie. Op zijn zachtst gezegd. Geen idee hoe Amoah in zijn Vitesse tijdperk de pers te woord stond maar ergens moet er iets heel erg mis zijn gegaan. Een traumatische ervaring wellicht. Dat de aanvaller nietsvermoedend na een wedstrijd plaatsneemt voor de camera. Hij is ontspannen. Goed gespeeld. Twee keer gescoord zelfs. Laat dat vraaggesprek maar komen. ‘Zo, Matthew. Dat ging lekker hé?’ Amoah haalt eens diep adem. Klaar om zijn ingestudeerde antwoord op te lepelen. Hij doet nog een stapje naar achter om er zeker van te zijn dat hij goed in beeld is. Niet wetende dat hij met zijn voet verwikkeld is in het snoer van de microfoon. Amoah stapt naar achter, microfoon schiet uit de hand van de journalist. Die op zijn beurt schrikt, achterover valt en de camera inclusief standaard naar de grond trekt. Cameraman tuimelt lelijk op zijn stuitje. De rest van zijn leven blind. Einde carrière voor de cameraman en Matthew zit met een levensgroot trauma opgescheept. Je ziet het zo gebeuren. Een jong hertje wat plots twee felle koplampen ziet opdoemen en de uitkomst eigenlijk al weet. Daar doet het aan denken. De beelden van het interview na FC Volendam – NAC staan nog op het netvlies gebrand. Een droomstart van het vorige seizoen. Vijf wedstrijden met acht doelpunten van onze Afrikaanse spits. Goed voor je zelfvertrouwen zou je zeggen. Was niks van te merken. Amoah bleef bescheiden als altijd. Het centrale duo achterin speelde ook een grote rol in het succes. Vond Amoah. NAC bofte maar met ‘Bob Peeters en Dennis Zwaanswijk’. Jongens waarmee je dagelijks onder de douche staat niet meer bij naam kennen. Dan is het ernst. Maar Amoah zou ook zomaar het slachtoffer van een langlopend grapje kunnen zijn. Dat hij tijdens zijn eerste training bij NAC in 2007 naar Penders en Zwaanswijk toeloopt om zich voor te stellen. Zwaanswijk knipoogt nog even snel naar Penders. Rob snapt het. Die twee kennen elkaar door en door. Die zijn op elkaar ingespeeld.  ‘Hoi, ik ben Matthew.’ ‘Hey, ik ben Dennis Zwaanswijk en dit is Bob Peeters. Aangenaam..’ Gevalletje te ver doorgevoerde voetbalhumor. Het zou een hoop verklaren want Amoah is panisch voor een camera. Net zoals je een kat doodsbang kan maken voor een plantenspuit. Maaskant maakt daar ook gebruik van. Of liever gezegd misbruik. Als Amoah eens verzaakt op de training hoor je Maaskant altijd roepen: ‘Harder werken Matthew. Anders haal ik de camera erbij. Vorig seizoen was er dus die periode dat Amoah zoveel scoorde. Hij gaf de credits aan zijn pasgeboren zoontje. In werkelijkheid stond Maaskant negentig minuten lang naar een camera langs het veld te wijzen. ‘Matthew.. Matthew! Kijk eens wat ik hier heb..’ En hup, daar vloog er alweer een tegen de touwen. Prikkelen van je spelers heet dat in trainersjargon. Nee,  het blijft een raadsel waarom Amoah begint te schudden als een Parkinson patiënt zodra het rode lampje aanspringt.  Vorige week was het weer raak. De vragen waren niet eens lastig. Of het mentaal belangrijk was dat NAC weer eens had gewonnen. Niet bepaald een diepte-interview. Amoah maakt het niets uit. Die kan je vragen of hij eenden leuk vindt. Zet de camera aan en hij begint te bazelen over havermout.  Na ADO had hij het over het feit dat hij nog nooit een elleboogstoot had gegeven. Hij maakte het de arbitragecommissie wel erg makkelijk. Na een folkloristisch dansje waarmee hij probeerde aan te tonen hoe hij Verhoek ‘niet’ had geraakt snapte Matthew ook niet meer wat hij nou wilde vertellen. De journalist had eigenlijk nog even moeten doorvragen. Dan had Amoah zelf aangegeven hoeveel wedstrijden schorsing hij zou moeten krijgen. Het is ook niet meer met een mediatraining op te lossen. Dit is chronisch. Het is dan ook te hopen dat Amoah op het aankomende WK in Zuid-Afrika geen pepernoot raakt. Je moet er toch niet aan denken. Een doelpunt van Amoah. Laatste minuut. Ghana wereldkampioen. De mondiale pers. Massaal op Matthew. Overal camera’s met rode lampjes. Trillende neusvleugeltjes op een wereldpodium. Dat gun je niemand.