Nieuwe column: De Rust

Het is weer vrijdag en dus tijd voor een column van onze vaste columnist Just D. Aangezien ook columnisten (ondanks het feit dat Just D in zijn column iets anders beweert) behoefte hebben aan een zomerstop, last Just D een pauze in. In de voorbereiding keert hij, naar wij aannemen fit en afgetraind, weer terug. _____________________________________________ Door het mislopen van de play-offs staat ineens de zomer voor de deur. Zware tijden. Geen voetbal geeft ontwenningverschijnselen. Trillende ledematen. Het WK in Zuid-Afrika brengt uiteraard wat lucht met zich mee. Maar het blijft wennen om een tijd geen geel en zwart op het veld te zien zwoegen. Voor de spelers moet het echter heerlijk zijn. Die complete rust. Tijd om eens niet met voetbal bezig te zijn. Toch benieuwd hoe dat dan gaat. Spelers op vakantie. De meest tropische oorden met de meest luxueuze hotels. Jelle ten Rouwelaar in een resort op Aruba. Vanaf 9 uur in de ochtend met een polsbandje elk half uur een nieuwe baco halen. Ik heb daar moeite mee. Is toch ook geen gezicht? Zo’n nuchtere jongen die zich onderdompelt in weelde. En zonnebrandcrème. Factortje 50. Mensen met rossig haar verbranden snel. Dat weet iedereen.  Mooi gezicht is dat. Zo’n compleet ingesmeerd wit en vettig lijf dat stapvoets de zee ingaat. Om vervolgens toch zo rood als een kreeft er weer uit te komen. Keepers met rode blaasjes. Die kunnen keepen.. zoiets. Je hoort ook verhalen over voetballers die samen op vakantie gaan. Uiterst merkwaardig. Iedere dag speel je al zij aan zij in hetzelfde team. En dan ga je ook nog eens samen schelpen zoeken in de branding. Spelers moeten geen vrienden zijn. Dan verlies je scherpte. Als clubleiding zou ik dat hele samen op vakantie gaan dan ook onmiddellijk verbieden. Te veel kans op spanningen in het team. Een gezellig spelletje Rummikub voor de caravan kan zomaar ontaarden in een vete. Ben je lekker mee. Heb je als trainer ineens twee spelers in je team die elkaar een valsspeler noemen. ‘Jij hield verdomme een paar cijfers onder de tafel! Ik heb het toch zelf gezien, hond die je bent!’ Nee, zie dan maar eens strakke afspraken te maken over het verdedigen van een standaardsituatie. Maar het is logisch dat voetballers verre reizen maken. Spelers worden namelijk liever niet herkend. De wat meer ervaren jongens in elk geval. Jonge honden als Donny Gorter gaan het liefst nog in clubtenue boodschappen doen bij de plaatselijke Super de Boer. Beetje een Jonagold hooghouden om alle twijfel weg te nemen. Dat soort voetballers absorberen die herkenning nog als een spons. Maar de wat oudere spelers ontlopen dat gedoe het liefst. Die praten ook niet graag over voetbal. En het is natuurlijk ook verdomde irritant. Wanneer je Penders bent en op een zaterdagochtend een nieuwe boxershort uitzoekt . ‘Hey, dat is Penders! Kijk Rick, dat is Penders. Rob.. Rob.. wat denk je van volgend seizoen? Gaan we weer knallen? En stop je nou na dit seizoen? Draag jij trouwens een medium van Bjorn Borg joh?’ Zeer vervelend. Iemand die de hele dag luiers verschoont op een kinderdagverblijf zit er ’s avonds ook niet op te wachten om nog een gesprek te voeren over de bijwerkingen van talkpoeder. Voor ons is dat anders. Wij kunnen makkelijk hele dagen vullen met gesprekken over dat lepe stiftballetje van Lurling. Lurling zelf niet. Die kijkt er misschien nog een keer naar op TV en is er dan klaar mee. Die praat in de avonduren veel liever over zijn verzameling van porseleinen hertjes. Ieder zijn ding. Ik gun die spelers hun merkwaardige afleiding. Al dendert Kwakman onder de vingerverf over een nudistencamping. Geeft allemaal niks. Als hij daar rustig van wordt. En als hij er komend seizoen maar weer staat. Zodat we volgend seizoen wel mogen meedoen aan de farce die Play-offs heet. Al is het alleen maar dat die voetballoze zomer weer wat korter is.

Bron: B-Side Rats, Just D