Nieuwe column: Meer of minder bier drinken...

Na een nogal moeizaam seizoen lijkt NAC precies op tijd in vorm te raken. Met nog zes wedstrijden tot de play-offs loopt het gewoonweg goed bij de Parel van het Zuiden en dat lijkt voor een groot deel te danken aan de nieuwe trainer Stijn Vreven, die de ontslagen Marinus Dijkhuizen verving. Joost Blaauwhof klom in zijn toetsenbord en schreef een column over de beide oefenmeesters. Zoals altijd geldt dat de mening van de columnist niet de mening van B-Side Rats hoeft te zijn.

26 oktober 2015, een dag die ik niet snel vergeet. Het was ook wel even wat, die 26 oktober. Niet per se de aanstelling van Marinus Dijkhuizen, want daar stond ik wel achter. Als speler gepokt en gemazeld in de Eerste Divisie, als trainer uit geslagen positie gepromoveerd met Excelsior. Nee, vooral het eerste interview kwam binnen. En dan zeker die ene, later veel uitgelichte, quote: ‘bij NAC ligt de nadruk te veel op gezelligheid en bier drinken.’

Afgelopen jaren is NAC in een neerwaartse, sportieve spiraal beland. Breda staat inmiddels bekend om het grootste trainerskerkhof van Nederland. Structurele, traumatische overblijfselen uit het tijdperk van Theo Mommers zorgen al jaren voor een strop om de nek van deze mooie club. Mommers was vooral gespecialiseerd in het bouwen van luchtkastelen. Bizarre tekengelden en salarissen uitkerend. Alles uitbesteden, om hier tijdelijk budget voor te creëren. Type Joop Munsterman, maar dan net niet. Heel gek doen, maar dan zonder kampioenschap of bekerfinale te bereiken. Het zorgt momenteel nog steeds voor financiële en sportieve armoe.

De grote fout die Dijkhuizen maakte, was er een van andere orde. Hij hielp de club niet naar de filistijnen. Sterker, hij ging zonder zeuren keihard aan de slag met een groep niet te managen, eigenwijze en puberale Jupiler League-vedetten. Jongens met salarissen waar Cyriel Dessers, Jorn Brondeel en Arno Verschueren stijl van achterover zouden vallen. Nooit excuses, altijd keihard werken. En maar hameren op dat bepaalde proces. Dat deed ie, Marinus. Marinus maakte zijn grootste fout echter in dat beruchte, eerste interview. Door te vergeten dat NAC vooral nog bestaat door haar belangrijkste levensader, de hondstrouwe supporter. Marinus maakte de fout, door de supporters onbewust opzij te schuiven. Door een onbekend voetbaltechnisch proces heilig te verklaren. Een proces waar de belangrijkste mensen bij deze club, de supporters, in ondersneeuwden. Daar al groef hij zijn graf, uit onwetendheid.

Onderling is de NAC-supporter dodelijk cynisch en oneindig kritisch. Het is samen lijden en soms, heel hard samen juichen. Breda is trouw en heel trots. Trots op een bepaald gevoel, wat onmogelijk te beschrijven is aan een buitenstaander. NAC is veel meer dan alleen die wekelijkse voetbalwedstrijd. Het is een apart, kinderlijk verheugd gevoel hebben op de middag van de wedstrijd. Sneller gaan lopen, als de brandende lichtmasten in zicht komen. Thuiskomen, in het stadion. En heel belangrijk, NAC is bier drinken, tijdens negentig minuten kut roepen. Kom niet aan onze club, want je gaat met pek, veren en een schop na de stad uit. Of we nu wel of niet goed spelen, ben je niet voor NAC dan kom je niet aan NAC.

Marinus is inmiddels vervangen door Stijn Vreven. En Stijn deed iets wat Marinus als allereerste had moeten doen. Door middel van zijn eerste quote, ’NAC-supporters moeten juist nog meer bier drinken!’, gaf hij aan dat hij wist waar hij aan begon. Achter die ene simpele zin schuilt zo veel meer dan een extra plastic beker, doodgeslagen Bavaria-bier. Het gaat niet om meer of minder bier drinken. Het gaat om het vertegenwoordigen van duizenden mensen, die zich dagelijks druk maken om hun mooie, unieke club. Over het accepteren, waarderen en koesteren van een diep in de club gewortelde cultuur.

Het gaat, nogmaals, niet om tactiek, spelsysteem of goed positiespel. Geen enkel deel van onze supportersgroep is door een van die facetten van voetbal ooit gegrepen door het geel-zwarte virus. Een NAC-supporter ben je geworden door een cultheld waar je jezelf in herkende, zoals Wanny van Gils. Of door Gerard den Haan, Anthony Lurling, Kenny Van der Weg en tegenwoordig Bart Meijers. Of door de herkenbaarheid, kwetsbaarheid en terugkerende tragiek die om de club hangt. Maar vooral zijn we allemaal tot NAC-supporter betoverd door onze ongeëvenaarde, luidruchtige, maar bovenal eigenaardige achterban. De achterban die overeind blijft door de eigenzinnige cultuur. Die clubcultuur houdt NAC uniek en overeind, al jaren. En nu, na jaren, wordt daar eindelijk een kracht van gemaakt, in plaats van een zwakte. Door die ene zin heeft Stijn Vreven deze prachtige club een beetje van zichzelf terug gegeven.

De ‘Indiaan’ is het nieuwe boegbeeld van onze club. Mijns inziens, nu al de beste aankoop uit het tijdperk Hans Smulders. De Indiaan is de perfecte vertegenwoordiger van de club NAC. Een leider waar elke supporter zich mee kan identificeren. Het is de hoofdtrainer, maar vooral iemand die zo van een van de fanatieke delen van de tribunes afgeplukt had kunnen zijn. De agressie, passie en bevlogenheid, waarmee de trainer zich langs de kant manifesteert is onwaarschijnlijk bijzonder. Diego Simeone, maar dan op zijn eigen manier. Stijn Vreven brengt de herkenbaarheid terug, die lange tijd was verdwenen. Het vuur wat Stijn uitstraalt, vliegt over op de tribunes en nu, met een slag om de arm, ook op de spelers. NAC wordt langzaam een ander elftal. De eerder gemiste portie NOAD, nu stromend door het gehele team.

Maandenlang werd het woord promotie alleen gebruikt in combinatie met het woord kansloos. Breda was lange tijd pessimistisch, cynisch en kritisch op de club, het elftal en de kansen. Langzaam kruipt de club, onder leiding van Vreven en een Spaanse vlo, echter uit haar schulp. Vechtend, strijdend en bij vlagen zeer goed voetballend. De jeugdige paradepaardjes van Ajax werden overrompeld, de soevereine kampioenen uit Venlo werden overklast. Trots, hoop en geloof keerden terug, in het lichaam van iedere NAC-supporter. En trots, hoop en geloof zijn, naast een onmisbare portie NOAD, twee zaken die nodig zullen zijn bij aanvang van de play-offs. De NAC-supporter loopt weer met de kin omhoog, met dank aan Stijn.

Promoveren gaan we, ooit. Tot die tijd moeten we vooral dicht blijven bij wat we zijn. Een bijzondere volksclub met een strijdend elftal, kolkend stadion en eindeloze bieromzet. Supporters die samen het elftal net die ene trede omhoog kunnen duwen. En vooral supporters die ten alle tijden achter de spelers en cultuur van deze mooie club staan. Misschien komt dat promoveren dan wel sneller dan we denken. Tot vrijdag, op naar vijf op een rij. Op naar de play-offs. Maar vooral, op naar een gezellig Avondje NAC, met een biertje in de hand.

Breda gelooft weer, want wij zijn NAC.

Bron: B-Side Rats, Joost Blaauwhof