Vandaag staat in de Stem een enorm artikel over Ferry van Vliet. Een in Memoriam. Wij zijn zo aardig om de tekst even over te typen.

[caption id="" align="alignleft" width="100" caption="Ferry van Vliet"][/caption] Tien jaar Ferry Good

Ferry van Vliet (Rotterdam, 18 augustus 1980) was een veelbelovende middenvelder van NAC. Voor die club speelde hij als rookie al 40 officiële duels en scoorde 6 keer. Alles leek hem voor de wind te gaan, totdat 25 mei 2001 het noodlot toesloeg. Amper twee maanden nadat hij zijn contract in Breda met 3 jaar had verlengd, kwam hij samen met zijn vriendin Fiona om bij een auto-ongeluk. Krap een decennium later dreunt de klap nog steeds na.

Bijna 10 jaar lang meed ze het Rat Verleghstadion. Te pijnlijk, te gevoelig. Te confronterend vooral. Maar twee weken geleden tijdens de wedstrijd tegen PSV zat Sara van Vliet, moeder van de in 2001 verongelukt NAC-speler Ferry van Vliet, voor het eerst eer op de tribune. Anoniem, opgaand in de massa. En ja, ze genoot. Samen met haar kleinzoon Sven (11). Alleen de warming-up was moeilijk. ,,Normaal zwaaide Ferry dan altijd naar mijn man en mij." Nu was het enkel het spandoek aan de overzijde dat naar haar knipoogde. 'Ferry Good', kopt het textiel onderaan de eretribune. Het doek hangt er altijd. Elke wedstrijd weer. Want de NAC aanhang is Ferry van Vliet nog altijd niet vergeten. En ze zullen de felle krullenbol op het middenveld ook nooit vergeten. ,,We kijken niet zo vaak voetbal op televisie. Voor ons is het niet de voetballer Ferry die is overleden, maar onze zoon. Maar als dat spandoek voorbij komt tijdens een samenvatting bekruipt me wel een gevoel van trots. Het gevoel dat hij er nog altijd toe doet". het is een ijzig koude dinsdagavond in Hoogvliet, een deelgemeente van Rotterdam. Sara van Vliet, een montere vrouw van 60, heeft zojuist koffie gezet. En voor het bezoek staan cakejes op tafel. Ook zoon Arno (37) is aanwezig in zijn ouderlijk huis. Arno: ,,Ferry was het nakomertje in ons gezin, een jaar of zeven jonger dan wij. Kreeg daardoor altijd net een beetje meer aandacht, werd net een beetje extra verwend. Mijn broer Jeroen (36) en ik konden dat wel hebben hoor." Zijn moeder vervolgt: ,,School vond hij niet zo interessant. Profvoetballer worden, dàt was zijn droom. Altijd was hij met een bal bezig. Meestal met zijn vriendjes. Ik weet niet hoe vaak ik me bij d eburen moest verontschuldigen omdat ze buiten weer lawaai maakten." Arno: ,, En als hij thuis was keek hij voetbal op televisie. Afstandsbediening in de hand, op zoek naar de sportzenders. De Hongaarse of Bulgaarse competitie, het maakte niet uit, hij volgde alles". De woonkamer voelt warm, de stemming is luchtig. Ook al valt het onderwerp nog altijd zwaar. Maar toch, ze praten graag over Ferry. Hij hoort nog écht bij het gezin. Net als hondje Morris. Een grappig beestje, dat wel op zijn laatste pootjes lijkt te lopen. Terwijl er herinneringen worden opgehaald, kijkt de bejaarde viervoeter nieuwsgierig toe vanaf de bank. Alsof hij in de smiezen heeft dat we het over zijn baasje hebben. ,,Ferry was altijd met Morris in de weer. Echt, vrienden voor het leven." Zoals hij en zijn vader Jan ook vier handen op één buik waren. Waar Ferry ook moest voetballen, senior ging mee. Een typische voetbalvader. Arno: ,,Een echte liefhebber ook, gek van het spelletje. Of het nou bij Spartaan'20 was of bij Transvalia, mijn vader ging kijken. Zelfs bij trainingen. Je wilt niet weten hoe trots hij was dat Ferry voor NAC mocht gaan voetballen. NAC is een mooie club waar ze ook in de regio Rotterdam een zwak voor hebben. Ik denk niet dat hij één wedstrijd van Ferry gemist heeft." Begin 2010 overleed Jan, 62 jaar pas. Een virus, bovenop een slopende ziekte die zich enkele maanden eerder openbaarde, werd hem fataal. ,,Maar de echte Jan is in 2001 eigenlijk gestorven", zegt Sara. ,,Na de dood van Ferry was hij geen schim meer van d eman die hij was. Hij stopte eerder met zijn werk als technisch tekenaar en wilde niets meer. Niet naar het stadion en zelfs geen voetbal kijken op de televisie. Dat leidde thuis soms tot strubbelingen. Pas tijdens het EK van 2008 heeft hij voor het eerst weer eens gekeken. Puur voor Orlando (Engelaar, bij NAC een goed vriend van Ferry, red.), die toen bij het Nederlandse elftal zat. Maar het echte enthousiasme was verdwenen. Jan is altijd in- en in verdrietig gebleven." Ze heeft het de artsen letterlijk gevraagd afgelopen januari. 'Kan je dood gaan van verdriet?' Ze moesten het antwoord schuldig blijven. Sara: ,,Jan kropte alles op, liet weinig los en wilde al zeker geen voetbalbeelden van Ferry zien. Pas kort voor zijn dood begon hij meer te praten. Dan vertelde hij hoe trots hij op Ferry was en hoe erg hij hem miste. Onze zoon, een jongenmet zo'n mooie toekomst. Hij zei letterlijk: 'was ik maar gegaan'." 'Opa is nu bij Ferry, zegt onze kleinzoon. Dat zegt hij heel mooi, vind ik.' Sara heeft die avond al een waxinelichtje aangestoken voor haar man. Doet ze elke dag. Op de schouw, de plek vanwaar de rijzige Rotterdammer nog altijd zachtmoedig de wereld in kijkt. Naast hem een ingelijste foto van schoondochter Fiona. n een spelerskaart van Ferry, waarop hij verlegen lacht. 'Voor mama', staat er met een balpen op gekrabbeld. ,,Die gaf hij me tijdens de open dag van NAC, terwijl hij handtekeningen uitdeelde aan de fans. Dat vond ik stoer, typisch Ferry. Onze kleinzoon Sven, het in 2001 twee jaar oude neefje van Ferry, zegt nu steeds: 'Opa is nu bij Ferry'. Dat zegt hij mooi. Sven zou ook dolgraag een NAC shirtje willen hebben met de naam 'Van Vliet' op zijn rug. Terwijl de avond vordert en onstuimige windvlagen steeds luidruchtiger over Rotterdam razen, wagen we ons richting de nok van het rijtjeshuis. Daar is een aparte 'Ferry-ruimte' ingericht. De klim is amper een paar meter, maar vergt toch de nodige acrobatiek. Als we de stijle vliertrap hebben beklommen, treffen we een typische jongenskamer. Voetbalshirtjes van zijn amateurclubs Spartaan '20, Transvalia, NAC en zijn droomclub Manchester United sieren de zolderwand. Vakantiefoto's en zilveren bekers maken het plaatje compleet. Dit is de plek waar de familie bij moeilijke momenten rust zoekt. Op het raam prijken twee grote geschilderde zonnebloemen. ,,Ferry was letterlijk ons zonnetje in huis", zegt Sara. ,,Altijd vrolijk, nooit chagrijnig. Rustig en bescheiden. En een echt kroelkind." Even verderop, naast zijn lievelingsboek Dik Trom, ligt de mobiele telefoon van Ferry. Alsof hij zo weer binnen kan lopen. ,,Dat gevoel hebben we ook nog steeds. Ik denk zo vaak: 'Ferry, het is nu leuk geweest, hoor. Kom alstjeblieft weer tevoorschijn'. Ik moest zo vaak om hem lachen. Ik geloof dat Emmen hem ooit wilde hebben. Kwam hij met zo'n Drents accent naar me toe: 'Mam, ik goa noar Emm'n verhuuzen'. Dan lagen we echt in een deuk met z'n allen." Ook een potje gel ontbreekt niet tussen de relikwieën. Arno, lachend: ,,Ferry w as heel ijdel. Daar pestten  we hem vaak mee. 's Ochtends douchen, 's middags na de training weer. En 's avonds thuis gerust nog een keer. Ging hij daarna met dat natte haar voetbal liggen kijken. En dan altijd weer die vette gelplekken op de bank, haha." ,,Ook grappig was dat Ferry, afkomstig uit een Feyenoord-nest, in bepaalde periodes ineens voor Ajax was. Die ploeg vond hij dan het beste voetballen." Trots wijst Sara naar een gedoneerd shirt van vak G, de harde supporterskern van NAC, waarop een alles omvattende tekst staat: 'We'll never forget you'. Ze kan het slechts beamen. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet aan Ferry denkt. En toch probeert ze de moed erin te houden. Ook ndat vorige maand haar schoonmoeder is overleden. ,,Nee, 2010 was niet ons jaar. Maar wat kan ik anders? Ik heb gelukkig nóg twee zoons en inmiddels twee kleinkinderen. Als ik elke dag met een lang gezicht zou lopen, komen zij ook niet meer. Pluk de dag, dat heb ik wel geleerd." Het is al tamelijk laat als we vertrekken uit Hoogvliet, waar sneeuw en ijzel inmiddels voor een spiegelglad straatbeeld hebben gezorgd. Attent zwaait moeder Van Vliet de visite uit. Voordat ze de voordeur sluit, zegt ze: ,,Kijk uit onderweg."

De dag die zo mooi had moeten zijn Het is 25 mei 2001, de dag waarop pa en ma Van Vliet kennis zullen maken met de vriendin van Ferry (20), de vier jaar oudere Fiona. 's Avonds staan twee politie agenten voor de deur. Met een mededeling die hun leven voorgoed zal veranderen: Ferry en bestuurster Fiona zijn op weg naar NAC verongelukt bij een eenzijdig ongeval op de A17. ,,We hoorden het toen pas, omdat Ferry geen papieren bij zich had. Wij moesten hem in Breda gaan identificeren." Vader Jan en moeder Sara kunnen niets uitbrengen. Zoon Jeroen wordt kwaad, terwijl Arno zwijgt. ,,Ik dacht: 'ik moet huilen'. Maar ik kon niets." De boodschap is nauwelijks doorgedrongen als NOS teletekst melding maakt van het overlijden van Ferry van Vliet. Daarna beleeft de familie alles in een roes. Bij het NAC-stadion komen geschokte spelers en fans bijeen. Er ontstaat een bloemenzee. Arno: ,,Mooi, maar onwezenlijk." In crematorium Rotterdam-Zuid zijn daags daarna honderden mensen om Ferry een laatste eer te bewijzen. Jeffrey van As, die nog altijd contact onderhoudt met de familie, houdt een emotionele toespraak. Op 31 mei speelt NAC bij de Graafschap. Tijdens de minuut stilte dragen de spelers een shirt met daarop de foto van Ferry, waarna zij symbolisch het duel met 10 man beginnen. [caption id="" align="aligncenter" width="450" caption="NAC-spelers met een shirt waarop de afbeelding van Ferry staat"][/caption] De Graafschap trapt af en schiet de bal buiten. Pas daarna komt Earnest Stewart in het veld. Fans van beide clubs zingen massaal 'You'll never walk alone' en 'We love you Ferry, we do'. De ouders van Ferry zijn daar niet bij. ,,Te zwaar". Zijn broers wel. Arno: ,,heel indrukwekkend. Kippenvel."

Bron: B-side Rats, BN/De Stem