Nieuwe column: De onvoorwaardelijke liefde voor NAC Breda

Het is druk op columngebied de laatste week. Vandaag een nieuwe column van F7. ____________________________________________________________ Als NAC-supporter herken je vast wel die momenten waarop je jezelf moet verdedigen tegenover collega’s en kennissen. Verdedigen tegenover supporters van andere clubs, dat je weer eens verloren hebt met uitzinnig hoge cijfers. Het voelt als jouw club, je hebt zelf dan ook een beetje verloren tegenover hen. Alleen zij zijn vaak alleen schuldig aan het indrukken van de cijfers acht-één-acht op hun afstandsbediening; echt in een stadion zijn ze nooit geweest. Met toch enige schaamte vertel ik ze dat dit nou eenmaal bij NAC hoort en dat we de ene keer winnen van PSV en daarna dik verliezen van Go Ahead Eagles. Deze wisselvalligheid is niet allen terug te vinden in het scoreverloop van de wedstrijden, maar het trekt zich door in de hele organisatie en aanhang. Het is een organisatie met een missie gelijk aan het Nederlandse weer en de visie van Piet Paulusma. Doelstellingen die ieder haf jaar worden veranderd, hebben net zoveel effect als het voetbalveld besproeien tijdens een regenachtig weekend. Toch gebeurt het en kunnen wij alleen maar toekijken hoe langzaam ‘opgewerkte ex-voetballers’ proberen een organisatie verliesgevend te krijgen. Alles heeft te maken met korte termijn visie zonder lange termijn gedachten. Hoe kun je drie jaar geleden een plan opzetten voor een nieuw stadion en dit later opsplitsen in fases waarvan iedereen al weet dat er van uitstel inmiddels afstel komt. Je kunt re-actief te werk gaan en denken alleen geld uit te kunnen geven op de momenten dat het goed gaat, maar echt groeien zul je dan nooit. Als je nu niet de kans grijpt om alles goed aan te pakken, en schuld geeft aan het onderzien van sommige posten, dan zitten we over vijf jaar in een stadion wat ze in Slowakije niet eens meer willen hebben. Ondernemen is risico nemen en als je wilt groeien, dan moet je investeren. Aangezien voetbal altijd korte én lange termijn visie nodig heeft, moet je snel en constructief handelen. Vierduizend extra zitplaatsen niet willen financieren, waar deze gegarandeerd achthonderd duizend euro opleveren per jaar, is als het niet kopen van een staatslot waarvan je van tevoren weet dat je het winnende exemplaar in handen hebt. Dit lijkt er sterk op dat NAC graag die gezellige en ondoordachte club wil blijven, die in de kern gewoonweg een simpele voetbalvereniging is. Alleen snijdt deze stelling ook geen hout. NAC ‘twijfelt’ over het behoud van de jeugdopleiding; een feit is het namelijk nooit bij NAC. Een voetbalvereniging zonder jeugd is als een gezin zonder kinderen. Het kan wel, maar echt gelukkig wordt je er niet van in de meeste gevallen. Alle topclubs in Nederland hebben ook een jeugdopleiding en worden er niet bepaald slechter van. Ook in de visie van NAC staat een vermelding over de doorstroom van jeugdspelers naar de A-selectie. Ofwel NAC is straks geen vereniging meer, maar een voetbalclub als AZ zonder klappers. NAC is trots op haar ‘avondje NAC’ en haar Bourgondische uitstraling. Dit is een interessante meerwaarde voor sommige spelers om hierbij te mogen werken. Ook de rivaliteit met onze oosterburen is natuurlijk altijd een groot speerpunt van een geslaagd seizoen. Alleen denken onze ‘bestuurders’ aan een tijdelijke opvangplaats in het Koning Willem II stadion tijdens de verbouwing van ons Rat Verlegh. Wanneer dit werkelijkheid wordt kunnen Mommers en Stewart op de fiets naar Stilburg, omdat hun autobanden zijn lek gestoken. Het baronieterrein is in dat geval ook groot genoeg, aangezien er niemand mee zal gaan naar die lelijke stad. Feyenoord gaat echt zijn tijdelijke wedstrijden niet spelen in de Amsterdam Arena; dat snapt Beenhakker ook wel. Wie heeft dat in godsnaam verzonnen? Dat je het überhaupt durft te zeggen. Ook wij zijn natuurlijk debet aan deze wisselvalligheden. De ene keer denken we de championsleague te kunnen bereiken, en zingen we dat Barcelona onze volgende stop wordt, en de andere keer zitten we tachtig minuten stil op de tribune ondanks de beruchte thuiswedstrijd op zaterdagavond. Soms klaagden we over de lange wachtrijen aan de ingang van het stadion en de volgende keer klagen we weer over de weggehaalde pisbakken. Vaak huldigen we Penders en Zwaanswijk om hun fantastische spel en inzicht, vervolgens hebben ze een wedstrijd lang de bewegelijkheid van Pinoccio, en geven we ze geen gehoor. In één ding zijn we stabiel en eigenlijk allemaal hetzelfde en dat is ‘De onvoorwaardelijke liefde voor ons NAC’. Soms zeggen we en doen we rare dingen. Wij, de spelers, het bestuur en de rest van de club. Dat is NAC…. Nee, ‘Wij zijn NAC!’