Nieuwe column: De Praatsessie

Het is vrijdag en dus een nieuwe column van Just D: ___________________________________________________________ Crisisberaad met dikke letters. Er wordt gesuggereerd dat het einde van onze prachtige club nabij is. Donkere wolken. Een ferme windvlaag die het clublogo boven de hoofdingang doet wankelen. Mommers die in allerijl de inhoud van zijn bureau in een koffer schuift. Redden wat er te redden valt. Vrouwen en kinderen eerst.  Het zal allemaal wel meevallen. NAC speelt eens een keer wat minder. En het is niet dat we dat nog nooit eerder hebben meegemaakt. Waar hebben we het over? Maar toch houdt het de gemoederen bezig. Het bestuur wilde een cultuuromslag in Breda. Structureel tegen de subtop aanschurken. En meer van dat soort ambities. Vooralsnog lijkt de omslag gemaakt te zijn in de denkwijze van iedereen die NAC een warm hart toedraagt. Verliezen van Groningen en een Heracles in vorm. Een schande! NAC moet dat soort wedstrijden winnen.. De realiteit is echter dat het je kan gebeuren. Maar het gaat dan vooral om de manier waarop. Die kan niet door de beugel. Zonder passie. Zonder inzet. Dat mag niet. En wat doet een volwassen spelersgroep dan in zo’n situatie? Praten. Heel goed. Praten lucht op. Zei mijn moeder al toen ik klein was. ‘Krop het niet op, jongen.  Maar toon je emoties’. Vervolgens heel mijn kamer aan gort geslagen. Was het ook weer niet goed.  Zo zal het bij NAC niet gegaan zijn. Feher die krijsend met zijn schoen staat in te rammen op een douchekop. Nee, dit zijn professionals. Na de training worden de koppen bij elkaar gestoken. Iedereen is het er mee eens. Zo kan het niet langer. Er worden wat stoelen verzameld. Mooi gezicht. Volwassen kerels, bezweet. Modder nog aan de broekjes. Met z’n allen in een kring. Maaskant in het midden. Iedereen mag zeggen wat hij op zijn lever heeft. Wel eerst je vinger opsteken. Niemand zegt wat. Penders neemt dan maar weer het woord. Je bent aanvoerder of je bent het niet. ‘Ik, als aanvoerder, vind dat we weer eens een wedstrijd moeten winnen.’ Iedereen schreeuwt en slaat zichzelf op de borst. Oerkreten. De groep is het er mee eens. Maaskant vraagt of iemand anders nog wat wil zeggen. Het blijft stil. Maaskant staat op en loopt naar het bord. Hij schrijft heel groot ‘winnen’ op het zwarte schoolbord. Daaronder zet hij ‘concentratie’ en ‘goalen maken’ Dat laatste had hij wel eens in Tilburg gehoord. Klonk best goed. Hij trekt pijlen naar  het woord ‘winnen’. Iedereen snapt het. Concentratie en goalen maken zorgen ervoor dat je wint. Een openbaring. Daarna krijgt iedereen een sticker. Iedereen gaat opgelucht naar buiten. Blij dat ze dit besproken hebben. Klaar voor ADO. Laat me toch niet lachen. Zo’n praatsessie is de reinste onzin. Praten. Waarom? Iedereen weet wat er aan de hand is. Je wint niet. En hoe komt dat? Omdat je tegenstander beter speelt. Einde gesprek. Zolang een Lurling tegenstanders in stelling blijft brengen, zolang een Kollka een zesje haalt door balletjes terug te tikken en zolang de creativiteit geblesseerd op de tribune zit hebben we het gewoon lastig. Het collectief wordt bij NAC vaak geroemd en dat is precies waar het om draait. Strijden. Met z’n allen. Dan kan je het iedereen lastig maken. En nog meer van dat soort clichés. Maar ze kloppen wel. Die clichés. In Breda loopt geen speler rond die een wedstrijd op slot kan gooien.  En dat is geen schande maar dan moet je wel realistisch blijven. NAC is inderdaad een ploeg die het iedereen lastig kan maken. Maar het is ook een club die het lastig kan hebben tegen iedereen.  Tegen ADO was dat echter anders. De eclatante overwinning stond al vast. Onze jongens hadden dat namelijk besproken.