Nieuwe column: De verjonging

Een dag later dan geplanned (onze schuld, excuses!), maar het is weer tijd voor de wekelijkse column van Just D. De verjonging April. Dat is de maand dat de mutaties langzaam op gang komen. Het gonst weer van de geruchten. Nieuwe spelers komen en voor oude vertrouwde gezichten valt het doek. Het is ieder jaar hetzelfde tafereel. Dit jaar plakt NAC er echter een stempel op. ‘Operatie verjonging’. En deze onderneming is in volle gang. Elke kans die onze beleidsbepalers krijgen reppen ze over verjonging. Een vies woord. Ga maar eens kijken hoeveel paniek je kan zaaien binnen het bedrijfsleven wanneer je met die term gaat wapperen. Blinde angst wekt het daar op. In het voetbalwereldje is dat anders. Daar is verjonging een bekend verschijnsel. Voetballers hebben nou eenmaal niet het eeuwige leven. Maar zolang ze presteren zijn ze goed genoeg. Heel simpel. Vijftien of negenendertig jaar. Doet er niet toe. NAC lijkt dat tegendraadse weer wat te ver door te voeren. Bij NAC kan je prima presteren maar als er teveel kaarsjes op je taart staan houdt het gewoon voor je op. Tenzij je een clubicoon bent, met je gezicht op de seizoenskaart staat en een kleine burgeroorlog teweeg zou brengen met je gedwongen vertrek. Maar het blijft een raar verhaal. Menig NAC-supporter kijkt liever naar een beperkte verdediger. Eentje van 36 jaar, kaal en een lui oog. Die iedere wedstrijd gewoon even, heel vlug, in de adamsappel van zijn tegenstander bijt om hem uit de wedstrijd te halen. Maar de leiding ziet liever een jong ventje die van de zenuwen zo nu en dan een traantje over zijn wangetje vol acne laat biggelen. Want jong heeft de toekomst. Daar zit nog geld in. En dus moet oud wijken. En daar komt een Patrick Zwaanswijk om de hoek kijken. Het is duidelijk wat de supporters er van vinden. ‘Patrick moet blijvuh!’ Geen woord van gelogen. Patrick is binnen een paar weken tijd omgedoopt tot martelaar. De personificatie van die verdomde verjonging. Want hij voldoet nog. Sterker nog, hij presteert prima. En toch moet Patrick weg. Alleen maar omdat papa en mama Zwaanswijk elkaar in een bepaald jaar heel lief vonden. Vanwege zijn leeftijd dus. Patrick acteert de teleurgestelde clubspeler maar vindt het stiekem allemaal wel best. En geef hem eens ongelijk. Een mooier afscheid is niet denkbaar. Krijsende supporters die hartstochtelijk smeken om je contractverlenging. Een laatste ereronde. Een paar schoenen die tribune op. Misschien een vooraf geoefende traan. Bosje bloemen. Een onverstaanbaar dankwoord van de supportersvereniging. En iedereen kan weer met een goed gevoel naar huis. Patrick trapt nog ergens anders een balletje en vervult vervolgens een leuke functie binnen NAC. Zo zal het gaan. Schrijnender is de kwestie Kurt Elshot. Sympathieke vent. En nee, daar win je geen wedstrijden mee. Maar toch is het zuur. Voor Kurt. Na elke thuiswedstrijd weer diezelfde lijdensweg. Een Kurt die wat schaapachtig het publiek bedankt terwijl de meute enkel oog heeft voor een shirtkussende Zwaanswijk. Van het gezicht is het af te lezen. De wanhoop. En de wens om heel hard te schreeuwen ‘maar ik ga ook weg hoor!’ Kurt krijgt die steunbetuigingen niet. Elshot is het ongewenste kind onder de vertrekkende spelers. Je weet dat hij er is maar niemand geeft Kurt aandacht. Iedereen heeft zijn vertrek voor kennisgeving aangenomen. En toch is het jammer. Kurt is een mooie speler. Die drive naar voren. De dreiging van een vlammend afstandschot. Maar toegegeven. Door blessures is het de laatste tijd armoe troef. Maar toch is het weer de leeftijd die de doorslag geeft. Was Elshot 25 jaar geweest dan had het bestuur het nog wel een jaartje aangekeken met hem. Had nu ook gemogen. Want Kurt is het voetballen heus niet verleerd. De opvolgers staan echter al te trappelen. Prima jongens hoor, die Luijckx en Janse. Lekker jong ook. Maar het blijft altijd maar afwachten. Of ze wel voldoen. Onder het vakkundig toezicht van Penders zal het uiteindelijk wel goed komen. Maar dat is volgend seizoen pas. Dit seizoen kunnen we nog een paar potjes genieten van Kurt en Patrick. En laten we nou eens iets afspreken. Als we Zwaanswijk na de wedstrijd voldoende veren in zijn achterste hebben gestopt, laten we dan heel even de aandacht vestigen op Kurt. Een ‘we love you Elshot, we do’. Mijn voorspelling: als een kind zo blij. En dat voor een dertiger.