BSRetro: Julian Jenner

De jonge, snelle, technisch begaafde Delftenaar Julian Jenner kiest in 2002, ondanks interesse van andere clubs, voor de opleiding van NAC. "En niet voor Feyenoord, niet voor ADO, niet voor Sparta, niet voor Dordrecht, ook niet voor Willem II. Joop Korebrits gaf mij het gevoel: hier in Breda, in Brabant, is het allemaal wat gemoedelijker, doen we het iets rustiger, krijg je de kans je rustig te ontwikkelen. En dat kwam ook uit, want ik heb een geweldige tijd gehad.”

Een geweldige tijd, maar geen gemakkelijke tijd, vooral omdat hij thuis blijft wonen. “Ik pendelde dagelijks tweeënhalf uur heen en weer van Delft naar Breda, zeven uur uit bed, tien uur ’s avonds thuis. Maar het lukte me, ik had het ervoor over omdat ik het zo naar mijn zin had. En ik had natuurlijk de steun van mijn ouders. Die hebben zich helemaal de klere gewerkt zodat ik het kon halen, en hebben me altijd ongelooflijk gestimuleerd.” De waarde daarvan beseft hij zich nu overigens pas ten volle, nu hij bij AZ zelf jeugdspelers onder zijn hoede heeft.

“Ik zie nu in de teams die ik zelf begeleid: er ligt heel veel bij de ouders. Ik merk dat ouders hun kinderen willen beschermen, zeggen dat ze thuis mogen blijven als ze moe zijn van een harde training. Dat was met mijn vader nóóit gebeurd. Daarmee wil ik niet zeggen dat jeugdspelers gepusht moeten worden: je moet als speler alleen wel weten wat je wil. Als je als jeugdspeler prof wilt worden, dan heb je ouders nodig die je een spiegel kunnen voorhouden. Die zeggen: ‘je wil nu niet trainen, maar anderen trainen wél’. Als je er dan alles aan doet, en je haalt het niet, OK. Maar als je zégt het te willen, maar vervolgens begint te piepen als het tegenzit, helpt het niet als je ouders hebt die je dan overmatig beschermen.”

Twintig voorzetten

Jenner debuteert in mei 2004 bij NAC in het eerste, uit bij AZ, en scoort een jaar later zijn eerste goal op bezoek bij ADO (de 6-2. Don’t ask.), maar hij moet het in zijn eerste twee seizoenen met een handvol invalbeurtjes doen. Zijn definitieve doorbraak bij NAC kondigt zich aan in 2005, als Pierre van Hooijdonk overkomt van Fenerbahçe, om zijn carrière waardig af te sluiten bij NAC. Jenner zelf staat op dat moment op de nominatie om verhuurd te worden aan Fortuna Sittard.

“We speelden in de voorbereiding een paar oefenwedstrijden. Ik zat op de bank en ik merkte dat Tamas Petö zich niet prettig voelde, want van hem moesten de voorzetten vanaf rechts komen, op Van Hooijdonk en Sikora. Petö is een geweldige vent, maar hij was veel meer een balafpakker, een goeie balafpakker ook. Toen dacht ik: als ik die Van Hooijdonk nou eens twintig voorzetten geef, iedere wedstrijd, dan maak ik een kans dit jaar. En dat probeerde ik ook, acties maken, voorzetten geven. Misschien was de ene voorzet beter dan de andere, maar Pierre zag dat. Hij zag dat ik hem wilde bedienen, dat ik belangrijk voor hem wilde zijn, en dat hij ook belangrijk voor mij kon zijn.”

En dat pakt goed uit. “Zowel NAC als ikzelf wilden het trainingskamp in Duitsland nog even afwachten voor we beslisten over Fortuna. Daar speelden we tegen Hannover 96 echt de pannen van het dak (1-1, red.) en ik speelde zelf ongelooflijk goed. Zó goed, dat Lokhoff toen besloot me dat seizoen te houden. Tegen Willem II speelde ik niet goed, tegen Sparta zat ik op de bank, maar thuis tegen ADO zou ik spelen. Dat was dé wedstrijd voor mij. We wonnen met 4-1, ik gaf volgens mij drie assists, en daarna ben ik er nooit meer uitgegaan. Het begon toen, voor mezelf in ieder geval, echt te lopen. Ik kreeg ook de waardering, als jeugdspeler: als dat ‘Juul Juul Juul’ van de tribunes klonk, maakte me dat echt onoverwinnelijk. En dus speelde ik een goed seizoen. Tot aan de winterstop.”

Averechts

Want het roer gaat halverwege 2005/2006 om. In de zomer waren niet alleen Van Hooijdonk, maar ook bijvoorbeeld Patrick Zwaanswijk, Tony Vidmar, Sander van Gessel en Viktor Sikora gehaald. Op papier een fikse kwalitatieve boost voor de selectie. Maar waar minimaal Europees voetbal werd verwacht, bungelt NAC in de winterstop onderaan de middenmoot. De club staat slechts drie punten boven nummer 16 Sparta en acht punten verwijderd van het linkerrijtje. En dus wordt de trainer, clubicoon Ton Lokhoff, ontslagen. “Dat was heel moeilijk voor mij, want ik voelde me door hem gewaardeerd. Ruud Brood heeft me de kans gegeven een contract te verdienen, maar Lokhoff heeft me echt prof gemaakt. Het eerste jaar speelde ik niet veel maar zat ik er wel altijd bij. Toen Pierre kwam, heeft Lokhoff me de kans gegeven me door te ontwikkelen. Ik heb ontzettend veel te danken aan die man, telkens als we elkaar treffen is het even ouwehoeren. Ik ben blij dat het hem bij Wolfsburg goed gaat.”

Zijn vervanger, Cees Lok, klikt minder goed met Jenner. In eerste instantie sportief, maar later ook op menselijk vlak. “Ik denk echt dat Lok een goed persoon is, maar zijn manier van communiceren liet destijds gewoon te wensen over. Hij wilde even laten zien wie de baas was. Pierre van Hooijdonk moest weg, allerlei anderen moesten weg, Sno kwam, Leonardo kwam, we moesten ineens in het stadion van dug-out wisselen. Allemaal toestanden die ik gewoon niet gewend was. Na de eerste training flikkerde hij me gelijk op de bank. Dat deed onze verstandhouding al geen goed, maar daarna pakte hij me ten overstaan van de hele groep aan. Hij zei dat ik talenten had voor de absolute top, maar dat mijn mentaliteit niet deugde.... bij mij werkte dat echt averechts.”

Niet alleen voor Jenner persoonlijk werkt de trainerswissel averechts, overigens, want al snel is de sfeer in de groep verstoord. “Je moet een team de tijd gunnen, en zeker met nieuwe spelers. We hadden die eerste seizoenshelft ook wel een paar fantastische wedstrijden gespeeld, tegen AZ, tegen ADO, we wonnen tegen Willem II, maar belangrijker nog: in de kleedkamer was er respect voor elkaar. We konden alles tegen elkaar zeggen. Het ging soms echt te keer, maar altijd met respect. Als je dan de deur uitliep, was dat klaar. Dan gingen we een bakkie doen, of na een wedstrijd een biertje drinken. We gingen sociaal met elkaar om, we praatten met elkaar in de bus, zaten te kaarten. Natuurlijk, ik weet wel dat je toen nog geen internet op je telefoon had, dat het allemaal anders was, maar er werd gewoon veel gecommuniceerd, respectvol, open.”

“Dat viel allemaal weg na de trainerswissel. Spelers keerden zich tegen elkaar. Aan het begin van het jaar waren er allemaal ervaren mannen gehaald, die jonge spelers op sleeptouw namen. Dat is wat je nodig hebt als jonge speler. Dat heb ik later bij AZ ook gehad met bijvoorbeeld Arveladze of Koevermans: die nemen je bij zich als je het moeilijk hebt. Of als de trainer bijvoorbeeld vervelend tegen je doet. Dat was precies wat Pierre, Tony en Patrick deden voor mij. Maar die moesten allemaal weg toen Lokhoff vertrok. De spelers die ervoor terug werden gehaald, zoals Sno en Derijck, waren eigenlijk niet klaar voor de Eredivisie, maar Lok liet ze gewoon staan. Niets ten nadele van Leo of Pierre, want ik kan met allebei goed overweg, maar dat Van Hooijdonk veel conflicten had gehad met Leonardo was algemeen bekend bij Feyenoord. En dat werd toen ineens bij NAC binnengehaald, waardoor ik me begon af te vragen op welke basis er beslissingen werden genomen. Ik weet zeker dat als Lokhoff niet was ontslagen, we nooit in degradatienood waren gekomen.”

Cynisme

Wie de verhalen over Van Hooijdonk en zijn relatie met jeugdspelers gelooft, heeft misschien het beeld dat Pi-air niet de makkelijkste of meest geduldige medespeler is. Jenner weet daar echter een weg in te vinden. “Hij heeft een bepaald cynisme, waardoor het misschien moeilijk is om op te pikken wat hij zegt. Hij heeft mij bijvoorbeeld wel eens belachelijk zitten maken dat ik zoveel scharen maakte. Maar ik was daar immuun voor, ik had daar echt schijt aan. Ik zei hem: ‘jij krijgt de assists van mij, de voorzetten, en als ik die scharen niet maak kom ik niet waar ik moet zijn.’ Je moet immuun zijn voor dat cynisme, onverstoorbaar, gefocust op een doel. Royston Drenthe had die focus in zijn Feyenoord-tijd ook, en hij had ook een goede relatie met Pierre.”

“Maar als je die onverstoorbaarheid niet hebt, dan heb je met hem wel een probleem. Pierre was van de oude stempel, had ook de voetbalhumor en de streken van de jaren ’80 die niet altijd goed landden bij jongere generaties. Buiten het veld vind ik hem een fantastische gozer, maar in het veld eist hij gewoon ontzettend veel. Hij heeft natuurlijk bij Fenerbahçe gespeeld, bij Benfica, de UEFA Cup gewonnen… Als je niet aan zijn maatstaf voldoet, als niet alles perfect is zoals het in zijn ogen moet zijn, dan probeert hij je te kraken, om je druk op te leggen zodat je het daarna wél goed doet.” “We deden bijvoorbeeld eens een oefening op voorzetten. Alle voorzetten moesten aankomen. Het kon niet zo zijn dat er iets over hem heenging, of achter hem neerkwam, nee: een meter vóór hem, zodat hij kon hangen en inkoppen. En dat heeft gewerkt, ik heb op die manier tegen Groningen ook een assist op die manier gegeven: het tilde mij echt naar een hoger niveau."

De munten

Het enige hoogtepunt onder Lok is de besneeuwde 3-3 tegen Feyenoord, waarin Jenner de 2-3 na een schaar of vier in de korte hoek binnenknalt. (De hele wedstrijd staat overigens op YouTube; de goal van Jenner is direct te zien. Pro-tip: nog even blijven kijken.) NAC sluit het seizoen 2005/2006 af als Eredivisionist. Een zwaarbevochten prestatie na een slopende tweede seizoenshelft, waarin NAC onder Lok nog minder punten pakt dan onder Lokhoff. De oud-NEC’er wordt na de eerste wedstrijd in de nacompetitie (0-0 bij TOP Oss) de deur gewezen. Onder John Karelse en rooie Koos Waslander overleven de geel-zwarten de play-offs met hangen en wurgen, waarin Jenner half geblesseerd nog drie wedstrijden in de play-offs aantikt.

Dan is het zomer, 2006, en Breda maakt zich opgelucht klaar voor een nieuw seizoen Eredivisie. In principe mét Julian Jenner op rechts. Of toch niet? “Eerder, in november 2005, had ik een contract getekend, omdat ik toch ook wilde dat NAC iets aan me overhield, en bovendien: ik speelde alles, ik scoorde, ik gaf assists. Ik koos toen puur voor mijn eigen ontwikkeling bij NAC. Maar in de zomer was er toch wat veranderd. Ik kreeg geen gesprek met Mommers over verlenging, terwijl ik een goede aanbieding nooit had afgeslagen, want ik voelde me thuis bij NAC. En ik had een nare nasmaak overgehouden aan wat er allemaal gebeurd was dat seizoen. De laatste dag van het seizoen 2005/06 waren we met zijn allen uit eten gegaan, en daar had ik Mommers even gesproken. Ik vroeg hem hoe hij het jaar erop zag: hij wilde een goed elftal. Vervolgens vroeg ik hem of hij daarin plaats voor mij zag. Maar waar ik had willen horen ‘natuurlijk, je bent belangrijk, we willen je graag houden, je verder helpen ontwikkelen’, bleef het antwoord een beetje twijfelachtig. Ook al kwam Ernie Brandts, die het in me zag zitten, ook al kwam mijn maatje Edwin de Graaf, van Mommers kreeg ik nooit de indruk dat NAC me écht wilde houden. Ongetwijfeld zal hebben meegespeeld dat hij voor David Mendes da Silva en mij samen 2,5 miljoen kon krijgen: hij dacht waarschijnlijk meer aan de munten, want hij was natuurlijk aangesteld om financiële gaten te dichten.”

De mens Van Gaal, de trainer Van Gaal

En zo begint Jenner seizoen 2006/2007 met DSB op zijn borst, in Alkmaar. Sportief gezien is AZ een grote stap vooruit, niet in het minst door de aanwezigheid van haar Amsterdamse topcoach. “Jongens als Arveladze, De Cler, Obdam, Jaliens, die namen je echt op sleeptouw. Als jonge jongen heb je dat nodig, zeker met Van Gaal als trainer,” een trainer die hij “extreem” noemt. “Eén op één is het een heel emotionele, gevoelige, lieve man. Maar zodra hij het veld op gaat, in de groep, gaat er een masker op. Dan is Van Gaal de trainer. Daar moest ik heel erg aan wennen. Als jonge speler kun je dat nog niet plaatsen. Ik heb ontzettend veel van hem geleerd. Voor mij is het heel goed geweest dat hij zo streng was, maar ik werd af en toe knettergek van dat geschreeuw. Ik weet dat hij het goed bedoelde, dat gaf hij ook aan, maar soms dacht ik echt ‘kan die gozer niet effe z’n kop houden?’.”

“Van Gaal is heel positiegebonden. Als hij je een opdracht meegeeft, móet je die ook uitvoeren. We speelden met AZ uit tegen Roda. Ik kwam erin, als rechtshalf. Maar ik was eigenwijs en trok toch naar de buitenkant. We wonnen, 0-2, ik had een assist op Arveladze bij de 0-1, raakte zelf nog de paal. Een goede tweede helft van mijn kant, vond ik. De dag erop kwamen we op de club, om beelden te kijken. Van Gaal confronteerde me gelijk met wat ik allemaal niet goed gedaan had. ‘Als je zo doorgaat heb ik niks aan je!’ zei hij, ‘wat moet ik nou met jou?’ Toen heb ik gezegd: ‘Luister trainer, ik ben gehaald als rechtsbuiten, we zouden 4-3-3 spelen, maar nu spelen we ineens 4-4-2 in een ruit en zet je me rechtshalf. Ik heb nog nooit van mijn leven als rechtshalf gespeeld!’ Ik wilde dat leren, absoluut, maar als je tegen me loopt te schreeuwen luister ik gewoon niet naar je. ‘Het is altijd wat met jou,’ zei Van Gaal, ‘als je denkt dat je goed bent ingevallen heb je het verkeerd!’, en daarna speelde ik een maand in het tweede. Maar daar heb ik precies gedaan wat hij van me vroeg, want ik wilde toch spelen, en dat was achteraf eigenlijk heel goed voor me.”

Bitterzoet

Waar de eerste wedstrijd van dat seizoen (AZ-NAC, uitslag NSFW) enigszins wrange gevoelens oproept (“Ik had die wedstrijd liever met 2-0 of 3-0 gewonnen, eerlijk gezegd”), pakt het seizoen voor Jenner positief uit. Hij speelt, Europees voetbal en bekerwedstrijden meegerekend, 45 wedstrijden dat seizoen. Maar met een verspeeld kampioenschap tegen Excelsior, een verloren bekerfinale én een mislukte finale in de play-offs is de herinnering bitterzoet. “Het heeft wel een litteken achtergelaten. Het gevoel dat je kampioen kúnt worden is geweldig. Onbeschrijfelijk. Maar het is bij ons denk ik misgegaan omdat we overfocused waren. Van Gaal hield het hele seizoen vol dat je het best slaapt in je eigen bed, maar uitgerekend die wedstrijd sliepen in een hotel. We weken af van onze routine. Toen Waterman (keeper van AZ, red.) onterecht rood kreeg werd het echt knokken. We kwamen nog terug tot 2-2, Koevermans raakte nog de paal… dat ik afgelopen seizoen kampioen ben geworden met AZ onder 16 maakt het wel een beetje goed. Een klein beetje.”

Zijn tweede seizoen bij AZ loopt voor alle partijen uit op een teleurstelling. AZ moddert het hele seizoen in het rechterrijtje aan, Jenner begint na het gewonnen EK met Jong Oranje met een conditionele achterstand. Hij krijgt gaande het seizoen last van een slepende schouderblessure, waardoor hij nooit een vaste basisplaats heeft. Aan het eind van het seizoen krijgt zijn relatie met Van Gaal bovendien een knauw. “Na de laatste werkdag op de club kreeg iedereen een hand en een knuffel van Van Gaal, en wenste hij iedereen fijne vakantie. Mij gaf hij een alleen schouderklop en zei ‘en denk goed na hè’. Toen dacht ik: ik ben er klaar mee. Ik heb toen, op basis van de kans om te spelen én om er financieel op vooruit te gaan, voor Vitesse gekozen. Maar dat vond Louis toch niet zo leuk, want ik was zijn leerling en liet hem in feite in de steek.”

Circus Jordania

Over zijn tijd bij Vitesse kan hij kort zijn. “Dat was geen goede keuze. De mensen in Arnhem zijn nors, anders dan in Alkmaar, of hier in Den Haag, waar mensen open en eerlijk zijn. En de selectie was gewoon een stelletje clowns, dat had niks met profvoetbal te maken. Ik was Van Gaal gewend, maar met Hans Westerhof hadden we geen trainer die constant erboven op zit. Al was hij misschien overrompeld door hoe gek die spelers waren. Knettergek. Yakubu kwam met een mes achter je aan, Haim Megrelishvili zat je achterna met een stok, Sansoni was een gangster, als je op het trainingsveld stond schopte hij je poten onder je lijf vandaan, en al die nationaliteiten die met elkaar op de vuist gingen… Als je dan geen gestapo voor die gangster squad zet, die eisen stelt en spelers bestraft, dan loopt het helemaal uit de klauw.”

Dat wordt er niet veel beter op in de zomer van 2010, als Vitesse in handen komt van Merab Jordania, een aan Roman Abramovic en Chelsea gelieerde Georgiër, oud-voetballer én miljonair. Theo Bos, die in 2009 Westerhof opvolgde, wordt al gauw vervangen door Albert Ferrer. Maar hoewel niet alles Jenner tegenstaat aan het circus Jordania (‘hij vond mij een goede voetballer, dus ik speelde veel’) is de situatie, met talloze buitenlandse spelers en huurlingen, verre van ideaal. “Ik had een gesprek gehad met Ferrer, waarbij hij me niet kon zeggen wat mijn rol zou zijn in het team, en ik had een interview gegeven waarin ik had aangegeven dat Vitesse wel een club moest blijven met Nederlands bloed, dat de hiërarchie zoek was, en dat er geen langetermijnvisie was. Dat interview is eigenlijk de reden geweest dat ze me wegstuurden. Ik scoorde de laatste wedstijd voor de winterstop, NAC-Vitesse, tegen NAC, maar een maand later was ik al weer terug in Breda.”

Godnondeju

Daar merkt hij dat de binding met Breda veranderd is, met de verhuizing van het trainingscomplex naar Zunderello. “We trainden niet meer aan het stadion, want waar ik gewend was te trainen stond nu een Jumbo. Het was toch wel heel anders in Zundert. In Breda was ik gewend dat er wat mannen van de B-Side of Vak G naar de training kwamen wanneer het minder ging. Om aan te moedigen, spandoeken op te hangen, gewoon betrokkenheid te tonen. In Zundert… tja. Daar was het een beetje stil. Kil. Je moet over de grens een stukje door België om er te komen. Ik ken NAC als een heel warme, explosieve club. Warmte, een club van ‘niet lullen maar poetsen’, van ‘godnondeju’, van mouwen opstropen en goed voetballen. Maar de binding van de club met de stad was daardoor een beetje weg, leek het.”

Dat heeft niet alleen betrekking op hem als eerste elftalspeler. “Het geeft je een boost wanneer je aan het stadion traint als jonge jongen. Dan moest je helemaal die toren in, trappen op, omkleden, helemaal terug, gek werd je ervan. Maar je had ergens in de toren een luikje. Als je dat opendeed, kwam je in het uitvak. Dus na trainingen zaten we daar wel eens even rustig. Soms konden we dan kijken naar een wedstrijd van het tweede in het stadion, en dan kon je soms jongens van het eerste zien spelen. Dát motiveerde. Als je dan bij het tweede kwam, merkte je dat je er steeds dichter tegenaan zat, want dan kleedde je om in de gastenkleedkamer in het stadion. Dan merkte je al gelijk het verlangen om in die eerste kleedkamer te komen. Als je moest trainen op het terrein van TVC, over het spoor, dan kon je het stadion zien liggen, dan zag je de lichten branden… dat stimuleert jeugdspelers. Ik hoor nu dat ze overal maar spelen en dat ze geen vaste accommodatie hebben. Het liefste zou ik zelf ook zien dat alle teams weer in de stad, in de buurt van het stadion zouden trainen. Dat je als supporter op een vrije middag gewoon weer even kan komen aanwaaien en een training kan bezoeken. Want dat is typisch NAC voor mij. Dat besefte ik wel toen ik in Zundert trainde.”

Schaduwkant

Na een half seizoen NAC, en nog een seizoen Arnhem, verkast Jenner in 2013 naar Hongarije. Ferencvaros, gevallen topclub uit Boedapest, heeft Ricardo Moniz aangesteld als trainer. Hij verleidt Jenner om naar Midden-Europa te trekken. Sportief gaat het zijn eerste jaar niet slecht, want hij wint de Hongaarse Ligakupa (de eerste prijs voor Ferencvaros in 13 jaar), hij speelt en scoort met regelmaat. Hij krijgt waardering en erkenning, het stadion loopt vol en het leven in Boedapest is goed. Maar in zijn tweede seizoen krijgt hij de andere kant te zien, als teamgenoot Akeem Adams een hartaanval krijgt.

“Ik was met twee anderen bij Akeem thuis toen dat gebeurde. Dat was ontzettend heftig. Achteraf bleek zijn hart nog maar voor dertig procent te werken. In de weken daarna bleek hij niet voldoende te kunnen herstellen. Hij kreeg een virus in zijn been, waardoor ze dat been ook moesten amputeren. Ricardo Moniz kwam toen elke dag in het ziekenhuis aan zijn bed, ik ben er zelf ook vaak geweest. Maar toen ik tijdens de winterstop even in Nederland was overleed hij na maanden in het ziekenhuis alsnog, vrij plotseling, na een hersenbloeding.” Dat had enorme impact op de spelersgroep, maar daar wilde het bestuur niets van weten. “Moniz is toen ontslagen, omdat de president van de club vond dat hij te veel met één speler bezig was en te weinig met de anderen. Wij als spelersgroep blokkeerden helemaal na Akeem’s dood. Er stond al vrij snel een wedstrijd die we nooit hadden moeten spelen, maar de president wees erop dat hij ons betaalde, hij had geen medelijden. Zo gaat dat daar kennelijk.”

Ontwikkelen en respect

Met het vertrek van Moniz is er aan het eind van dat seizoen ook geen plek meer voor Jenner in Boedapest. Onder diens opvolger Thomas Doll speelt hij nog geregeld, maar dan wordt hij eruit gewerkt bij Ferencvaros. Daarna dooft zijn spelerscarrière langzaam uit. Na een kort avontuur als jeugdtrainer bij Vitesse (“ik was er toen nog niet aan toe, ik vond het spelletje nog veel te leuk”) volgt een kort uitstapje naar Hongaarse subtopper Diosgyör, “een organisatie op vierde klasse amateurniveau”, waar hij een trainer treft die maar wat graag betalingen aanneemt van spelers als ze in de basis willen staan. Hij staat kort onder contract bij Notts County, een club die hij omschrijft als een “cowboyfilm”. Hij trouwt daarna in Hongarije, heeft er nog even voetbalschool, waar hij merkt dat hij om politieke redenen wordt gedwarsboomd bij amateurclubs die verbonden zijn aan Ferencvaros. Hij traint nog heel even mee bij FC Eindhoven, eind 2016, maar stopt dan, definitief, als voetballer.

Maar waar hij in Arnhem nog niet toe was aan een rol als trainer, is hij dat na terugkomst uit Engeland wél. “Ik was als speler iemand die anderen wilde helpen, naar een bepaald niveau wilde tillen om ze een stap te laten maken, en dat ben ik als trainer weer. Daarin kan ik ongelooflijk hard zijn, maar ik wil altijd een boodschap meegeven: ik ben er wel om je te helpen. Ik ben niet met jou, ik ben niet tegen jou, maar ik ben er vóór jou. Ik ben later in mijn carrière ook altijd bezig geweest met de jongere spelers. Trainers in mijn tijd zagen het als wijsneuzerig gedrag, want jeugdspelers moesten maar keihard werken en niet zeuren. Maar zoals die oudere spelers mij altijd hielpen, zo wilde ik dat toen ik 27 was ook doen. Ik wilde Van Wolfswinkel helpen met looplijnen, Alex Büttner, zelfde verhaal, Nemanja Gudelj bijstaan bij NAC. Met Luijckx ging ik Wiel Coerver-oefeningen doen. Zo kon ik wat doorgeven, en daar kreeg ik ook respect voor terug.”

Die ervaring neemt hij mee in zijn verdere loopbaan, want na een stageperiode als techniektrainer tekent Jenner dit jaar een contract bij AZ, waar hij samen met Kenneth Goudmijn de Onder 16 traint. Terugkijkend op zijn eigen ontwikkeling als speler heeft hij bovendien genoeg inspiratie om uit te putten als het aankomt op het coachen van zijn teams. “Ik wil ze laten zien dat genoeg nooit genoeg is. Dat het altijd beter kan, dat er altijd een ander level is, dat je altijd bezig moet zijn met ontwikkelen. Een dag rust is niet een hele dag niks doen, want ook dan kun je bezig zijn met je sport. Als je op het veld staat moet je er duizend procent inzet voor hebben. Dat je fouten maakt interesseert me niet, als je maar initiatief neemt om beter te worden. Als ik merk dat ze dat initiatief niet durven nemen kan ik wel kwaad worden, want je doet jezelf tekort. Ik heb ook altijd mijn grenzen opgezocht. Die mentaliteit wil ik graag doorgeven.”