nieuw Boek 'Hij gaat de singel in' over NAC-supporters
In het toch al niet geringe bestand van boeken over NAC is er een nieuwe ster aan het firmament. “Hij gaat de singel in” wijkt echter af van boeken over bekende voetballers, over kampioenselftallen en over borstklopperige vandalen, zo weet het NAC Museum te vertellen.
En ook het schrijversduo is niet een heel gewone combinatie. Voormalig bestuurslid van de stichting B-Side Wiet kerkhoven en oud-politieman Roel Holvast tekenen voor het resultaat, dat eigenlijk in geen enkele NAC boekenkast mag ontbreken.
Het idee
Toen Kerkhoven en Holvast elkaar na jaren weer tegen het lijf liepen en aan de praat raakten kwamen ze erachter dat er eigenlijk nooit onderzoek is gedaan naar voetbalsupporters door de ogen van de politie. “Dat is best gek”, zegt Holvast in BN De Stem. “Ik heb in de jaren ’80 veel bij NAC gewerkt en het leek me leuk dat te verkennen.” Dat leek Kerkhoven ook wel wat, maar er was toch een verschil van inzicht. Holvast daarover: “In eerste instantie wilde ik een wat wetenschappelijke benadering. Wiet wilde meer verhalen vertellen” Het werd een beetje van beide. Kerkhoven: “Het zijn interviews geworden op de basis van gedrag van mensen. Hoe reageert hij op wat er op en buiten het veld gebeurt?”
De NAC supporter
Altijd reactief op wat er op het veld gebeurt, niets georkestreerd. Onvoorspelbaar, als buskruit. Dynamisch, zonder regie. Zo schets Kerkhoven de geschiedenis van ‘de NAC supporter’. Die dynamiek komt terug in dit boek, waarin ook de zelfregulering bij NAC naar voren komt. “Er zijn veel subculturen bij NAC, maar ze kennen elkaar allemaal wel.”
Voor het boek werden kopstukken, leiders of belangrijke figuren uit de jaren ’70 tot ’00 geïnterviewd. Dit heeft geleid tot een uniek boek met herkenbare verhalen en herinneringen voor iedereen die zich NAC-supporter noemt.
Het boek is te koop op de site van NAC Museum Shop voor € 28,50 en zal rond 30 april van de drukpers rollen. Kom je 22 juni naar de NOAD Cup ‘24? Ook daar zal het boek verkrijgbaar zijn.
Plaats reactie
NAC: meer boeken dan prijzen.....
Maar zonder dollen; leuk, mooi cadeau voor vaderdag.
@Koos: en podcasts, hehe
Ik kom sinds begin jaren 80 bij NAC. Ik denk dat ieder doorgewinterde oud supporter wel een boek kan laten schrijven. De Beatrixstraat was voor mij NAC in het kwadraat. Alles kon en niemand deed moeilijk. Hoe anders is t nu? De charme is weg. Naar amateurvoetbal kijken is nog naar voetbal kijken mits je door de plastic ondergrond kan kijken. Nee, het voetbalhart is een stuk minder geworden door alle nietszeggende regels, de VAR, blastic bekertje op het veld , en passanten die denken dat ze het voetbal hebben uitgevonden maar er geen moer van bakken. De jaren 80/90 was goud. Stond je te popelen om naar NAC te gaan. Nu zoek je excuses om niet te gaan. Het is klaar voor mij. Bovendien is mijn seizoenskaart al weg. Afstand van gedaan. De naam NAC is het enige wat nog herkenbaar is voor mij.
Oftewel er zijn verschillende redenen voor mij om het te laten voor wat het is. ik waardeer de opkomst alsnog tegen een jong PSV. Waanzinnig! Dat betreft verdient NAC deze opkomst niet.
Om een kleine gevoel te omschrijven van het NAC van toen..
!989....NAC thuis op een zaterdagavond( hoe heilig was dat?) thuis tegen een bijvoorbeeld Cambuur. NAC stond er goed voor. Vele doelpunten werden gemaakt door aanvallend voetbal maar ook een waardeloze verdediging. ruim 6000 supporters aanwezig maar het geluid wat de supporters maakte leek het er wel ruim 10.000. Kinderkaartje was 4 gulden, een volwassenkaartje 8 gulden. Warempel, ik kan nog steeds voor 4 gulden naar de wedstrijd kijken. Ze scheurde het hoekje van je seizoenskaart af zonder ook maar enige vragen te stellen of je daadwerkelijk nog wel 14 jaar was. Via de hoofdingang door een walm van bier en friet naar de bside. Gaan we er een biertje nemen bij het NACpaviljoen? Uiteraard, tenslotte hebben we maar een paar gele rakkers gedronken bij cafe Boeimeer.De weg er naar toe ( een kleine 10 minuten lopen) gierde de zenuwen al door je aderen. De grote lichtmasten zorgden een of andere manier voor die extra dimensie. De B-side was een grote familie of beter gezegd vrienden die je niet goed kon. We waren allemaal voor 1 ding.NAC!! Dat gevoel jongens, dat was meesterlijk.
Maarten > Er klopt iets niet in je verhaal. Losse kaartjes hadden een hoekje dat werd afgescheurd. Seizoenkaarten werden afgeknipt (de oudste die ik had, althans), ze hadden het formaat van een halve A4. Voor iedere wedstrijd hadden de knipjes een andere vorm, soms stond er een + in je seizoenkaart gestanst, soms een rondje (geen o!), soms een *. Later werden de seizoenkaarten kleiner en kon je er zo mee naar binnen lopen, ze werden niet meer ingeknipt. Volgens mij hadden losse kaarten en seizoenkaarten aparte ingangen.
Maar ik herken wat je vertelt. Het heeft wel wat nostalgisch. Ik zat op de eretribune, tweede ring. Altijd dezelfde mensen. Als er eens een keer iemand niet kwam, dan werd er meteen gevraagd of hij ziek was of zo iets. Er was sociale controle.
Nu is het heel anders. In mijn vak op de eretribune aan de Rat Verleghstraat zijn heel veel seizoenkaarten gekocht. Maar je ziet zelden dezelfde mensen. De mensen die komen gaan op hun mobiel zitten kijken en gaan drie keer per helft bier halen. Heel irritant. En maar ouwehoeren. Niemand leeft mee, het elftal krijgt geen steun. Dat legendarische heej, heej, HEEJ, bij het afjagen, je hoort het niet meer. Behalve Omarsson doet ook geen enkele speler meer mee met dat afjagen.
Het voetbal was vroeger niet altijd beter. Maar de spelers hadden altijd de steun van het publiek. Dat mis ik nu wel.
@ Gjoewie,
Ja klopt, losse kaartjes. rechtsboven zon scheurrandje. Fuji was de sponsor.
@ Gjoewie,
Het voetbal was wel aantrekkelijk om te kijken. Puur op de aanval. Dennis vd Gijp, Schapendonk en Toto Cornelissen. Je moest wel aanvallen. Verdediging met Koumans en Smit was vrij pover. Toch in mijn tijd zag je die mannen als helden. Voetballend was t niet veel maar wel 100%inzet. En uiteraard Gerard den Haan. Hij was onze drug, wij die van hem. Enorm genoten toen. Vooral als Den Haan in irritatie was, kwam er weer zoń vliegende sliding met 2 benen vooruit vaarvan je dacht die tegenstander gaat met een rolstoel van t veld af . Het was vermaak , pure vermaak.
Gezellig hè? Mooie tijden in ieder geval. Mijn week begon op maandag met slechts één gedachte: zaterdag weer naar NAC en daarna de stad in.
Veelzeggende titel in het jaar dat van Gastel en z'n knechtjes aan het roer staan.
Ouwe tijden herleven met dit boek, hopelijk ook nog ooit eens met het NAC van nu !
Het boek leest erg lekker weg,. Leuk ook om de stukken te lezen hoe het er bij NAC aan toe ging in de jaren dat ik nog niet naar NAC ging.
Verbaas me wel over de hoeveelheid spelfouten. Ontzettend veel. Dat snap ik nooit. Er zal toch wel iemand een boek nog eens helemaal doornemen voordat het naar een drukkerij gaat?
Om een kleine gevoel te omschrijven van het NAC van toen..
!989....NAC thuis op een zaterdagavond( hoe heilig was dat?) thuis tegen een bijvoorbeeld Cambuur. NAC stond er goed voor. Vele doelpunten werden gemaakt door aanvallend voetbal maar ook een waardeloze verdediging. ruim 6000 supporters aanwezig maar het geluid wat de supporters maakte leek het er wel ruim 10.000. Kinderkaartje was 4 gulden, een volwassenkaartje 8 gulden. Warempel, ik kan nog steeds voor 4 gulden naar de wedstrijd kijken. Ze scheurde het hoekje van je seizoenskaart af zonder ook maar enige vragen te stellen of je daadwerkelijk nog wel 14 jaar was. Via de hoofdingang door een walm van bier en friet naar de bside. Gaan we er een biertje nemen bij het NACpaviljoen? Uiteraard, tenslotte hebben we maar een paar gele rakkers gedronken bij cafe Boeimeer.De weg er naar toe ( een kleine 10 minuten lopen) gierde de zenuwen al door je aderen. De grote lichtmasten zorgden een of andere manier voor die extra dimensie. De B-side was een grote familie of beter gezegd vrienden die je niet goed kon. We waren allemaal voor 1 ding.NAC!! Dat gevoel jongens, dat was meesterlijk.