Vidmar blikt terug op zijn carrière

De bekendste Australiër in dienst van NAC is natuurlijk Graham Arnold, maar hij is niet de Socceroo met de meeste wedstrijden voor de Parel van het Zuiden. Zijn landgenoot Tony Vidmar droeg in de seizoenen 1995-1996, 1996-1997 en 2005-2006 vaker het Geel en Zwart. De oud-verdediger blikt in gesprek met het Australische SBS terug op zijn interlandcarrière.

Vidmar speelde maar liefst 76 wedstrijden voor het nationale elftal van Australië, maar speelde tot zijn grote spijt nooit een WK. Hij maakte onderdeel uit van het team dat in 1993, 1997 en 2001 kwalificatie misliep. Zijn vreugde was dan ook groot toen hij, als speler van NAC, in 2005 wel het eindtoernooi haalde. Een droom leek in vervulling te gaan, totdat een stresstest roet in het eten gooide. Vidmar: "Nadat we ons in november gekwalificeerd hadden, kregen we van de FIFA te horen dat alle spelers, die voor het WK in aanmerking kwamen, een stresstest moesten ondergaan. Die zou eigenlijk in januari of februari plaatsvinden, maar  toen was ik geblesseerd. Ik had bij NAC twee ribben gebroken en dus deed ik de test in maart pas." Wat een routinetest leek, betekende het einde van Vidmar's interlandcarrière: "Al na een paar seconden kreeg ik te horen dat ik moest stoppen. Ze zeiden dat er iets mis was met mijn hart en dat ze niet precies wisten wat er aan de hand was. De maand erna werd ik aan nader onderzoek onderworpen en daaruit bleek dat ik een bloedprop in mijn linkerslagader had. Als ik me te veel in zou spannen, zou dat fataal kunnen zijn. Ik kreeg daarom te horen dat ik moest stoppen met voetbal. Mijn wereld stortte in. Ik wilde het niet geloven en ontkende het. Ik wilde dolgraag geloven dat ze het mis hadden. Ik wilde gewoon niet accepteren dat dit mijn einde als profvoetballer was." Vidmar zocht nog contact met andere cardiologen, maar dat mocht niet baten: "Het was toen al eind april, begin mei en dus moest ik het nationale team laten weten dat ik het WK niet zou redden en me terug moest trekken." De linksback weigerde echter op te geven: "Ik was koppig en vastberaden genoeg om het ongelijk van de doktoren te bewijzen. Ik wilde weer spelen. Een uitgevoerde procedure gaf me 70 procent kans om weer te spelen en dat was genoeg voor mij om alles te geven. Toen ik uiteindelijk van de artsen te horen kreeg dat ik weer gezond was, was het eerste dat ik hen vroeg of ik weer zou kunnen spelen. Dat kon." NAC en Vidmar hadden toen al afscheid van elkaar genomen. De Australiër keerde daarop terug naar zijn vaderland: "Ik had in Nederland voor een club in de eerste divisie kunnen gaan spelen, maar toen de Mariners informeerden, was dat voor mij de kans om terug naar huis te gaan." Hij beëindigde uiteindelijk in 2008 zijn actieve carrière. Vidmar bewaart mooie herinneringen aan zijn tijd in Europa. Naast zijn twee periodes bij NAC speelde hij ook nog voor Germinal Ekeren, Middlesbrough, Cardiff City en natuurlijk Glasgow Rangers. Overal was hij geliefd om zijn aanvallende speelstijl. Was hij nou een betere aanvaller of verdediger? Vidmar: "Goede vraag. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik waarschijnlijk een betere aanvaller dan verdediger was. Ik probeerde als back zoveel mogelijk op te komen. Op die positie moet je iemand zijn die een wedstrijd lang heen en weer kan rennen, maar ook de kwaliteit heeft om een goede voortzetting te verzorgen. Natuurlijk helpt het als je goede spelers om je heen hebt, maar ik was er niet gekomen zonder mijn individuele kwaliteiten." Tegenwoordig coacht de inmiddels 46-jarige Vidmar de jeugd van Australië Onder-17 en werkt hij voor een voetbalschool in Canberra.

Bron: B-Side Rats, SBS Australia