Bart Verbruggen even terug in Breda na succesvolle WK-kwalificatie

Na het ophalen van algemene herinneringen aan hun jeugd en schooltijd in Breda, en naar bleek, voor ons allen goede herinneringen aan de inmiddels niet meer bestaande ijssalon de IJsbeer aan de Vierwindenstraat, wil ik natuurlijk wat meer van hem, en zijn huidige relatie met NAC en Breda weten.

Ik vraag hem allereerst naar de relatie die hij (nog) met Breda heeft. Zijn appartement in Breda gebruikt hij zelden. De weinige keren dat hij in Breda is, betreffen vooral korte periodes tijdens interland breaks. Dan doet hij, naast uiteraard bezoek aan familie en vrienden, niets liever dan flinke stukken door Breda fietsen. Dat hij hierbij niet snel herkend wordt, behalve in de drukke binnenstad, ervaart hij als een pré. Zijn vriendenkring hier bestaat voor een groot deel nog steeds uit op de basisschool gevormde vriendschappen en blijft voor hem enorm belangrijk.

Hij prijst zich gelukkig dat zijn familie en directe vrienden veel tijd voor hem vrijmaken, bijvoorbeeld om hem in Brighton te bezoeken en zelfs overwerken om tijdens toernooien hem te kunnen steunen. Amerika wordt daarbij vanwege de afstanden en kosten een flinke uitdaging geeft ook Lotte, meteen aan. Aan de andere kant biedt het natuurlijk wel de gelegenheid diverse landen te bezoeken. Hierbij kijkt Lotte vooral uit naar Canada, terwijl Bart zelf vooral benieuwd is naar Mexico.

Natuurlijk is een van de volgende onderwerpen de betekenis die NAC (nog) heeft voor Bart. Hoewel hij slechts zeer zelden tijd heeft voor het bezoeken van een wedstrijd, blijft NAC zijn cluppie. Dat klinkt uiteraard als een cliché, maar hij duidt dit meteen door aan te geven graag weer eens incognito een Avondje NAC mee te maken om echt te kunnen genieten van de pure sfeer zoals hij het omschrijft. Hij was daarbij ook erg benieuwd naar hoe die sfeer momenteel is. Stijn, één van de andere vaders en fanatiek supporter die ik had meegenomen, omschreef het mooi als zijnde, “te vaak te tam” en “weinig constant”. Iets waar we het ook in de podcast vaak over hebben natuurlijk.

Waar dat dan aan lag vroeg Bart? We kwamen al snel tot de conclusie dat (te) snel wisselende sentimenten tegenwoordig een belangrijke factor zijn. Iets dat hij bij het Nederlands elftal natuurlijk ook veel meemaakt. Die golfbeweging die er altijd is, maar waarbij de diepte van de dalen wel iets is dat aandacht verdient en we moeten blijven weerstaan. Er is te veel aandacht voor het negatieve. Tegelijkertijd zijn we het erover eens dat die emotie op de toppen ook veel zaken weer mooi maakt. Zo omschrijft hij het terugkeren na de recente wedstrijd tegen Polen, waarin Oranje zich al zo goed als zeker speelde. Zittend in het vliegtuig konden hij en het elftal echt plezier hebben in het bekijken van Nederland vanuit het vliegtuig. Hij had er zelf lol in zich te realiseren, dat in vrijwel elk huis er wel iemand zit te genieten als Nederland straks het WK speelt. Dat zijn momenten die spelen voor het Nederlands elftal wel heel mooi maken.

De prestaties van NAC vindt ie belangrijk, maar voor de “mensenmens” zoals hij zichzelf omschrijft is zijn focus vooral op hoe het is met de mensen met wie hij altijd veel contact had. Ben van Bilzen, Mavis, de koks waarmee hij werkte, diverse spelers met wie hij een goede band had, dat is voor hem belangrijk(er) dan de prestaties of wat er verder speelt in Breda rondom NAC. Hij is erg hecht met JP (Jan-Paul van Hecke) en natuurlijk Jelle ten Rouwelaar. NAC was bij Oranje deze week natuurlijk een gespreksonderwerp met spelers van beide clubs die elkaar dit weekend treffen, waarbij Bart aangeeft gisteren nog Jerdy Schouten gewaarschuwd te hebben dat ie “zijn borst nat kan maken” voor de pot van Zaterdag. Bart blijkt sowieso goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.

We spraken in het verlengde hiervan ook even over wat er met Lamprou gebeurde. Bart begon hier zelf over en dat dit in Brighton behoorlijke indruk maakte op de Nederlanders. Zeker ook omdat dit in zijn beleving niet des NACs is of was. “NAC moet een plek zijn waar je je frustratie ff eruit moet kunnen gooien en dat mag heftig en ruw, maar de negativiteit tegenwoordig na één slechte wedstrijd of zelfs een slechte actie “blijft moeilijk te begrijpen” aldus Bart.

De verruwing om de velden heen is een punt waar hij moeite mee heeft. En hoewel hij zelf “goed gaat” in een meer vijandige omgeving, dat geeft hem energie, raken zaken als het geval Lamprou en hoe spelers worden afgebrand na een mindere wedstrijd hem. Ook in Engeland ondervindt hij dit, als voorbeeld noemt hij dat het daar de normaalste zaak van de wereld is als kleine kinderen, vergezeld door hun ouders, vrolijk beide middelvingers op steken naar spelers, al dan niet begeleid door scheldpartijen.

Natuurlijk spraken we ook over de overstap naar Anderlecht. Naar mijn idee kwam die voor Bart precies op het juiste moment. Daarbij ben ik natuurlijk benieuwd naar hoe dit zelf ziet. Hoewel het enerzijds voor hem een gemis blijft nooit echt voor NAC-1 te hebben kunnen uitkomen,  is er anderzijds geen enkele “wrok” over het feit dat hij geen verbetering van zijn positie kreeg, bovendien was de nr1 positie van Olij op dat moment natuurlijk onbetwist. Wat meer discutabel vond hij zijn positie ten opzichte van de andere keepers, en hij was niet de enige in die tijd vermoed ik.

De overstap naar Anderlecht was er voor hem vooral één van overstappen naar een echt topsport klimaat met bijbehorende faciliteiten, waardoor hij zijn ontwikkeling fysiek en mentaal kon versnellen. Dat hij daarbij kon blijven samenwerken met Jelle ten Rouwelaar was voor hem van belang. Daarbij benoemt hij ook ook zijn goede band met Vincent Kompany, die vooral op het mentale vlak een belangrijke rol heeft gespeeld. Het door Kompany gepropageerde motto: “Don’t believe the hype en don’t believe the drama, is iets wat hem altijd bij is gebleven, waar hij nog steeds achter staat, en naar mijn idee ook goed Bart Verbruggen als mens omschrijft.

Een nuchter mens, met een rustige inslag. Een die op het veld juist zich kan laten gelden en daar zijn energie ten toon spreidt. Iemand die ook veel leunt op zijn directe omgeving, zijn zus Lotte, die, dat zien we in het gesprek echt met hem een eenheid vormt, zijn moeder en voorheen ook vader Coen, die in 2021 plotseling overleed. Bart is welbespraakt, oprecht geïnteresseerd in zijn gesprekspartners en niet bezig met randzaken als status, geld en wat zijn omgeving van hem vindt. Waarbij hij natuurlijk ook niet wegloopt van de gemakken die het geld biedt. Dat maakt de voetballerij ook soms lastig geeft hij aan. Voor veel jongens die hij om zich heen ziet is die status en het geld een gevaarlijke verleiding, zeker ook voor het mentale aspect. Hij is daarom blij dat niet alleen zijn directe omgeving en vaste begeleiders als anker heeft maar ook altijd is blijven werken aan zijn mentale gezondheid en het van belang vindt de noodzaak daarvan te benadrukken.

Het is mooi om te zien, hoe hij ingaat op de vragen van kinderen, met zijn antwoorden probeert te inspireren en kinderen na probeert te laten denken. Zijn verhaal over het blijven proberen jezelf te verbeteren, daarvoor veel opzij te kunnen en moeten willen zetten, zonder daarbij jezelf en je omgeving te vergeten maakte veel indruk. Zeker in combinatie met het benadrukken dat een omgeving die je kansen en tijd geeft maar je tegelijkertijd met beide voeten op de grond houdt, essentieel is voor je begrip van succes.

Mag oprecht zeggen dat dit een bijzondere ervaring was, met veel dank ook aan zijn zus Lotte, die net als Bart met veel humor, leuke aanvullingen in het gesprek bracht. En natuurlijk noem ik Theodoor en Juf Anne-Sophie die mij toestonden Bart even te kapen tijdens deze dag.