BSRetro: 2009, een zomer-NAC-droom (IX)

(klik hier voor deel VIII)

Santé! Het is donderdagavond, 6 augustus 2009, en ik zit op de Havermarkt op het terras. De zon is al verdwenen, en het is een lekkere zomernacht zonder regen, stress of voetbalzorgen, want ik geniet na van een Europese overwinning. Ik heb vandaag een vriend meegenomen naar de wedstrijd, waar we vanaf F5 ons goeie ouwe NAC met 3-1 van Polonia hebben zien winnen, en samen drinken we eentje, op NAC, op de Europa League, op de winst.

We proosten op een prachtige start van het seizoen. Vier officiële wedstrijden in twee competities, vier keer gewonnen, elf voor, twee tegen. Een week geleden speelde NAC in Polen, en daar wist het zowaar nog te winnen ook, iets wat met gekke lotingen voor Nederlandse ploegen in 2009 geen zekerheid is. Een derde Europese overwinning op rij, die ook nog eens gevolgd wordt door een benauwde competitiezege in Den Haag.

In het Kyocera Stadion laat NAC zien dat het bliksembezoek aan Polen conditioneel niet bepaald makkelijk verteerd wordt. ADO heeft op twee punten de nacompetitie ontlopen vorig jaar, maar is de hele wedstrijd beter. Het krijgt, als NAC-fan bekeken, gewoon veel te veel kansen, maar scoort er gelukkig maar eentje; NAC komt drie keer de middenlijn over en scoort er gelijk twee. Maar wat dondert het: punten in de tas in een Europese week, niet meer aan denken, de blik weer op donderdag. En dóór!

De wedstrijden volgen zich, nu de Eredivisie begonnen is, in snel tempo op, maar wees eerlijk: de competitie is op dit moment bijzaak in Breda. NAC speelt Europees voetbal, speelt góed Europees voetbal, en daardoor mogen we dromen van meer snoepreisjes, naar steeds beter bereisbare landen, steeds mooiere stadions, steeds indrukwekkender tegenstanders. En het is pas augustus! We proosten op (minstens) de kwartfinale Europa League.

We proosten op Matthew Amoah. Traditiegetrouw maakt Amoah zijn meeste goals vooral voor de winterstop: zeven van zijn twaalf officiële goals in 2007/08, veertien van de zestien in 2008/09. En ook nu staat hij er al weer lekker op, met twee goals tegen Gandzasar Kapan, en een belangrijke treffer afgelopen zondag tegen ADO. Een gemiddelde van grofweg één op twee is voor een spits van NAC gewoon uitstekend.

Soms vraag je je af waarom hij het zo goed doet: hij is niet overdreven groot en sterk, maar ook niet overdreven klein en behendig, hij heeft geen legendarische trukendoos die hij opengooit, en zijn schoten zijn niet legendarisch hard of krullerig. Maar zijn doelpunten hebben een paar dingen gemeen: hij maakt goals zonder al te veel toeters en bellen, en hij staat eigenlijk altijd precies daar waar de bal komt. Hij doet precies wat er nodig is. Waarmee ik niet wil zeggen dat het vereiste niet ook iets moois kan zijn:  de omhaal waarmee hij vandaag NAC op 1-0 zet is er simpelweg eentje om in te lijsten.

(Waar ik maar even niet aan wil denken is het feit dat hij komende winter waarschijnlijk weer wekenlang ontbreekt vanwege de Afrika Cup. Of dat hij na zijn terugkeer waarschijnlijk weer maanden onbruikbaar is. Maar daar ga ik me vandaag niet druk om maken, het is zomer, immers.)

We proosten op Kees Kwakman. Nog geen jaar geleden was hij een grote onbekende, die het in de Eerste Divisie misschien prima deed, maar dat gaf nog geen garanties voor de toekomst, zeker als die toekomst geelzwart was, bij een ploeg die net derde was geworden in de Eredivisie: normaal gesproken is dat een flinke stap. Maar hij heeft zich eigenlijk vanaf het begin moeiteloos aangepast: hij is gehaald als verdediger maar heeft met name aanvallend indruk op me gemaakt, met een fijne techniek en een lekkere pass in de benen, en in staat tot het scoren van fraaie goals, zoals tegen Roda en tegen Feyenoord, vorig jaar.

Op die voet gaat hij verder, zo laat hij vanavond zien: voor de manier waarop hij als quasi-linksbuiten de rechtback van Polonia uitspeelt zou Anthony Lurling zich niet schamen, de afronding in de verre hoek is puntgaaf. De 3-1 is een demonstratie van de klasse van dit NAC, want zelfs spelers die zich normaal gesproken niet te dicht bij de goal bevinden blijken begaafde voetballers. Ik hoop dat ik de Volendammer nog jaren bij NAC mag zien.

We proosten op de vorm waarin NAC verkeert. Wie Europees speelt en voorrondes door wil komen moet vroeg pieken, en dat kan twee dingen betekenen: óf je begint in topvorm aan het nieuwe seizoen (zoals vorig jaar), of je bent continu net wat vermoeider dan je zou willen. Zoals dit jaar. De uitwedstrijd tegen ADO is normaal gesproken geen al te zware opgave, maar over de sneaky manier waarop de ploeg van toffe jongens de overwinning steelt kun je alle clichés over ‘uit de tenen’ of ‘zwaarbevochten’ wel van stal halen.

Voldoening haal ik desondanks uit het feit dat NAC twee overwinningen heeft gepakt tegen een heel aardige tegenstander, want Polonia valt me qua niveau bepaald niet mee (of tegen). Het is een team dat zich precies presenteert zoals ik Oostblokploegen voor me zie: fysiek sterk, harde tackelaars, gevaarlijk in de uitbraak, met angstaanjagende zwarte shirts, een behoorlijk gevuld uitvak, en fans én spelers zijn voor d’n dooie dood nie bang. Een elftal vol plaatselijke talenten, ervaren slopers uit eigen land, geslepen aanvallers uit de Poolse bergen, en één Braziliaan, want er is altijd één Braziliaan. Spitsen die Zwaanswijk c.s. NAC op de proef stellen, verdedigers die Kolkka en Lurling hoofdbrekens opleveren, spelersnamen (zoals Przyrowski, Skrzynski, Mierzejewski) waarvan stadionstem Annie van Hooijdonk nachten kan wakkerliggen.

En zeker in de tweede helft heeft NAC het niet makkelijk met de Warschauenaren, die, als ze de 2-1 binnenwerken, er plotseling weer in gaan geloven. Maar NAC buigt zonder te barsten, toont veerkracht door de 3-1 te maken, en laat zien dat het op deze manier in Nederland (en tegen andere lager geklasseerde Europese tegenstanders) niet veel te vrezen heeft.

(Ik denk er maar liever niet aan dat het basiselftal dit seizoen wel érg veel (bijna-)dertigers telt, dat vorig jaar het halve team structureel geblesseerd of geschorst was, dat de écht zware wedstrijden allemaal nog moeten komen, en dat ik maar moet zien in hoeverre dit team zo’n belasting fysiek (nog) kan volhouden. Maar daar ga ik me vandaag niet druk om maken, het is zomer, immers.)

We proosten op Robert Maaskant. Ik zal de enige niet geweest zijn die achter zijn oren krabt als hij wordt aangesteld. NAC is net derde geworden maar óók gebroken door een rampzalige play-off-reeks. Ernie Brandts is bijkans zalig verklaard in geheel Middenwest-Brabant en Breda in het bijzonder, maar alleen net niet in dat ene kantoortje waar het wél had gemoeten, waar de beslissingen over zijn toekomst worden gemaakt, en waar de kennersogen meer fiducie hebben in assistent/flight risk Leon Vlemmings. Er wordt leuker voetbal geëist dan het gedisciplineerde counterspel dat Brandts speelt, en dat blijkt belangrijker dan winnen. De fans zijn woest over de gang van zaken, en de manier waarop de club haar trainer behandelt. Geen lekker moment om binnen te stappen, voor welke coach dan ook.

Dat het Maaskant wordt doet veel fans in 2008 zuchten, vloeken, schrikken of alledrie. Want tja, Maaskant. Een succesvol verleden bij RBC (zelf weten), een halve finale promotie-play-offs met MVV in de benen (dat mag ook), maar ook, als zelfbenoemd NAC-man, een recent verleden bij onze vrienden uit ZeroOneThree (foei). Een gezicht dat altijd net lijkt teruggekeerd van vakantie, een kapsel dat, als de wind er doorheen ruist, managementmantra’s en Zuidas fluistert. Een trainer die, zelfs vóór hij maar een stap in het Rat Verlegh Stadion heeft gezet, wordt bestempeld als mediageil, als Blaaskant, als algeheel ongeschikt voor de Parel van het Zuiden.

Maar vanavond, een jaar later, proost ik op een glansrijke 3-1 overwinning in een tweede kwalificatieronde Europa League, nog altijd onder hoede van Maaskant. Goed, mediageniek is de Schiedamse Bredanaar  gebleven, maar misschien heeft een team met ervaren, markante spelers dat ook wel nodig als gezicht, als leider. Onder aan de streep telt bovendien maar één ding: NAC speelt inderdaad spectaculaire wedstrijden, en wint daar ook nog een heel stel van. Het haalt de halve finale beker, en rolt als een stoomwals voor de play-offs om Europees voetbal. Spelers als Reuser, Van der Leegte, Schilder en zeker Kwakman worden (mede) door de coach over de streep getrokken om naar Breda te komen. Het aanstellen van Maaskant is vooralsnog een schot in de roos gebleken.

(De gedachte dat er eigenlijk alleen vervanging is gekomen voor Mtiliga, dat er zeker voorin maar weinig onderlinge concurrentie is, en dat NAC op geen enkele manier stérker geworden is dan vorig seizoen, ga ik handig uit de weg. Want daar ga ik me vandaag niet druk om maken, het is zomer, immers.)

En zo proosten we nog wel een tijdje door. We proosten op de fans, die er een sfeervolle wedstrijd van maken, ondanks het niet-uitverkochte stadion (12.000 man), en ondanks de gekke indeling van de korte zijde (het staanvak moet net als tegen Gandzasar leeg blijven van de UEFA, dus het hart is vrij letterlijk uit de B-Side gerukt). Sowieso verdient men een pluim voor het spandoek dat de Poolse bevrijding van Breda herdenkt. We proosten op Polen, op Poolse Bredanaars, op Bredase Polen.

We proosten op Robbert Schilder, die in Den Haag liet zien een echte aanwinst te zijn. We proosten op Anthony Lurling, die met een goal belangrijk was vanavond, en die laat zijn dat er nog geen sleet op zijn gewrichten zit. We proosten op Klupp Sportswear, dat min-of-meer-in-eigen-beheer-merk dat opnieuw puik werk levert met de shirts (al vind ik de kraag wat minder goed gelukt dan vorige keer). We proosten op Tyrone Loran, want hij komt vaak wat langzaam op gang, ja maar dan…

Hoe dan ook proost ik op mijn vakantiewerk als ober, of liever de vakantiedagen die ik heb opgebouwd. Ik heb eindelijk bedongen dat ik vrij kan nemen, dus mijn eerste buitenlandse voetbalreis gaat er ein-de-lijk komen. De zomervakantie loopt op zijn eind, de bouwvak is eindelijk afgelopen als de return op het menu staat, en in die autoluwe weken aan de snelweg kan ik er ten langen leste tussenuit piepen voor een Europese uitwedstrijd, in landen waar directe vluchten mogelijk zijn en je veelal met de Euro terecht kunt.

Want als laatste, maar ook als gewichtigste, proosten we op de volgende ronde. Vier weken, vier Europese wedstrijden, vier keer winst. Het zijn cijfers die nooit bij NAC hebben gehoord, maar nu ineens mogelijk blijken, als alle puzzelstukjes sportief en financieel heel even op hun plaats vallen. En het mooiste is nog: het is slechts de opmaat naar nóg twee wedstrijden. En dit keer tegen teams van een heel ander, daadwerkelijk aansprekend kaliber, met gevulde prijzenkasten, gelouterde internationals, en grote historie op en naast het veld, zo verraden de uitslagen en de pot-indelingen.

Wordt het een tripje naar London, voetbalhoofdstad van de wereld, in een geweldig Craven Cottage tegen een iconisch Fulham? Wordt het 22 eeuwen Europese geschiedenis opsnuiven in Breda aan de Bosporus, als onze club in Istanbul de grootmacht Galatasaray treft? Wordt het de Horah dansen en SCUD-raketten ontwijken in Israël, in de week van Hapoel Tel Aviv-NAC? Maakt NAC korte metten met Club Brugge, dicht bij huis maar toch lekker weg? Of wordt het Spanje, waar de zon altijd aanstaat, de openingstijden onverklaarbaar, de aanvangsttijden kindonvriendelijk, en de maaltijden vol knoflook zijn, en waar NAC het zal moeten opnemen tegen Villarreal, Spaanse reuzendoder, halve finalist Champions League in 2006, en misschien wel de moeilijkste loting van allemaal? We proosten op de vliegvakanties van Sunweb, op Theo Mommers, op Heintje van Poppel, en taaien hem dan af.

De daadwerkelijke loting is morgen, maar de uitslag daarvan zie ik pas later. Want als er in de balletjes gegrabbeld wordt lig ik doodziek op bed, met een afgrijselijke kater, iets waar je natuurlijk geen seconde aan denkt als je zoveel aan het proosten bent.