BSRetro: 2009, een zomer-NAC-droom (VII)
Het is nu bijna ondenkbaar, maar exact tien jaar geleden maakte NAC de mooiste zomer in haar recente geschiedenis door, met play-offs, Europees voetbal, een heerlijke selectie en tal van mooie dromen over een stabiele toekomst in de subtop. Daarom blikken we terug op een geweldige tijd, die in alles een negatief was van het plaatje van nu, maar tegelijkertijd óók typisch NAC bleek. Vandaag deel VII, over doorgeladen machinegeweren, weggespoelde wegen en NAC-vaantjes in het Oostblok.
(klik hier voor deel VI)
Een heerlijke zomer is het, en blijft het nog even, voor NAC. Ik word wakker in dorp op fietsafstand van Breda. Ik fiets zometeen weg, richting de 11:30-dienst die ik heb bij het El Dorado aan de A58, waar ik de hele zomer obertje speel. Met mijn gedachten ben ik stiekem in het Zwitserse Nyon, waar later vandaag, 24 juli 2009, de loting zal plaatsvinden voor de derde voorronde Europa League. En in die kom zal ook het balletje met ‘NAC Breda (NED)’ zitten, want NAC heeft gisteren ook in Jerevan van Gandzasar Kapan gewonnen, de ploeg uit zuidoost-Armenië, waar het eigen stadion wordt geteisterd door betonrot, de lampen van metaalmoeheid scheefhangen, en het weerbericht ‘kans op landmijnen’ laat zien (dat laatste is overigens geen grap). Sowieso was ik bij de loting al niet meteen heftig enthousiast om naar Armenië af te vliegen. Ze eten er zand en spoorbielzen, bij mijn weten is de plaatselijke munteenheid de Snurk, de mafia is er voor zover ik kan beoordelen ook de politie, de brandweer en de Belastingdienst. En ja, OK, ik kon het niet betalen, én ik kon geen vrij krijgen. Maar na afgelopen week, toen NAC de Armeniërs met 6-0 terug Araratwaarts stuurde, geloofde ik het verder ook wel. En zoals ik al eerder concludeerde: zelfs al had ik de tijd en het geld, je moet wel héél gek zijn van NAC om 4500 kilometer heen en 4500 kilometer terug te rijden voor een wedstrijd die nergens om gaat. En zo gek is niemand. Toch?
Ondertussen, in een Ford Mondeo…
Dat heb ik mooi verkeerd gedacht. Zo gek zijn sommige mensen namelijk wél: als de loting tegen Gandzasar Kapan officieel is hangt Da Pope, B- Side Rats’ very own, al met zijn vader aan de lijn. Want al heeft NAC niet veel over de grens gespeeld, áls het eenmaal zover is… “Ik was 20 toen NAC naar Newcastle mocht. Ik kon vrij krijgen van mijn werk en mijn studie, en dus ben ik toen met mijn vader naar Newcastle gereden. Daar hebben we toen een korte vakantie van gemaakt waarbij we óók naar de wedstrijd gingen, een hele tour door Noord-Engeland, Hadrian’s Wall bezocht, het Lake District gezien. Twee jaar later, toen ik kaartjes had gewonnen voor de UEFA Cup-finale in Glasgow, toen hebben we er een zelfde soort Schotland-reis van gemaakt. En dat beviel gewoon heel goed. Dus toen het er in mei 2009 op leek dat NAC weer Europees voetbal zou kunnen halen spraken we af dat we wéér zouden gaan.” Maar dat idee van een trip met de auto ontstond na West-Europese reizen, waar de taal bekend, het weer dragelijk en de weg geasfalteerd was. “Dus ja, toen de loting voor de voorronde Europa League bekend was moest ik wel even slikken, want Armenië, poeh, dat was wel héél ver weg. Toen ik naar huis belde, en vroeg of hij het nog steeds zo’n goed idee vond, werd het dan ook even stil... Ik hoorde hem door de telefoon een tijdje nadenken… En toen: ‘Mja, dat kunnen we wel doen.’”
#Wanderlust
“Sowieso moesten we het wel rustig aandoen, want ik had geen rijbewijs, dus mijn vader moest alles rijden. En omdat je er ook niet in een middag bent, en we toch een beetje leuke dingen wilden zien, zijn we twee dagen voor de thuiswedstrijd tegen Gandzasar al vertrokken, die hebben we met pijn in het hart overgeslagen.” Met een grote papieren kaart van Europa in de hand in dat Google Maps-loze tijdperk vertrekken Vader en Zoon in een blauwe Ford Mondeo stationwagon naar Oost-oost-oost-Europa. Een reis die ze in een week via Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Bosnië, Servië, Macedonië, Griekenland en Turkije naar Armenië moet voeren. Een reis die ze weliswaar niet vastleggen met hotelreserveringen, maar ze gaan bepaald niet onvoorbereid op pad. “Toen duidelijk was dat we gingen, heb ik nog snel Theo Mommers benaderd met ons verhaal, en gevraagd of hij wat merchandise had liggen, om te helpen de Bredase boodschap te verkondigen in den vreemde. Van hem heb ik een stapeltje NAC-vaantjes meegekregen, stuk of tien, om uit te delen. Er zijn in Servië en zeker in Turkije mensen met een door Theo Mommers gesponsord NAC-vaantje: ik wil niet zeggen dat ik daarmee heb bijgedragen aan het bijna-faillissement van een paar jaar later, maar dat hij zo makkelijk zijn spullen weggaf is natuurlijk wel symbolisch.” Niet alleen qua NAC-spullen bereiden Vader en Zoon zich voor, want het grootste obstakel tussen Breda en Jerevan is een, naar verluidt, niet te passeren grens. “Ik wist genoeg van internationale betrekkingen om te weten dat het niet bepaald lekker liep tussen Turkije en Armenië. Toen we een visum gingen halen voor die twee landen heb ik ook nadrukkelijk nagevraagd op de consulaten of de Turks-Armeense grens open was. Aan beide kanten werd me gezegd dat dat geen probleem zou zijn. En dat geloofde ik natuurlijk.” Het wordt een avontuur waar menig wanderlust-hashtagger van zou watertanden. In Kroatië wordt gegroundhopt in een bloedheet maar leeg stadion van HNK Segesta Sisak. In Servië blijkt vader vanuit zijn studietijd in communistisch Joegoslavië nog een paar woordjes Servokroatisch te hebben onthouden (het levert ze een lange avond in een onbekend dorp op, inclusief contact met flessen slivovitsa en kennismaking met de locals). Bij een schimmige garage, in een zijstraatje van een marktje achteraf, ergens in een Macedonisch gehucht wordt de accu van de Mondeo vervangen met een Black Horse-accu, die het de rest van de reis (en daarna nog járenlang) probleemloos zal doen. In een kustplaatsje aan de Zee van Marmara leert Zoon de charme van een hurktoilet kennen, als een late Turkse maaltijd zijn Nederlandse maag overhoop kruidt (“In die houding ben je het zo kwijt!”).
Handen omhoog
“In Turkije hebben we de route Istanbul-Samsun-Erzerum aangehouden, om uiteindelijk vanaf Kars, in oost-Turkije, de grens over te steken.” Over dat stuk doen ze drie dagen, heel aardig volgens planning. Ze mikken erop om in de loop van dinsdag 21 juli in Jerevan aan te komen, twee dagen voor de wedstrijd, ruim op tijd om een hotel te vinden, iets van de stad te zien en ontspannen de wedstrijd te kijken. Maar ja. “Toen we richting de grens reden werd de weg steeds stoffiger en slechter. Nou waren we in Oost-Turkije wel iets gewend qua grindpaden, maar ook de spoorrails náást de weg waren overwoekerd en roestig. Hier reed normaal gesproken weinig verkeer.” En dat is niet voor niks. “De grenspost was eerder een gevangenis. Hoge hekken, wachttorens. We zagen een groepje soldaten voetballen, want er was weinig te doen. Eén soldaat stond bij de dichte poort, een beetje suffig voor zich uit te staren. Maar toen hij ons zag sprong hij meteen in de houding, en kwam met een getrokken M16 op ons afgelopen, klaar om op ons en onze Mondeo te schieten. Vier, vijf andere militairen stopten met voetballen en bemoeiden zich er ook mee. Ze wisten niet wat ze zagen. We hebben veel excuses gemaakt, in ons beste Turks-Engels-Duits-Frans geprobeerd duidelijk te maken dat we twee lichtelijk naïeve Nederlanders waren die naar een voetbalwedstrijdje wilden.” “We hebben er nog geen twintig minuten gestaan. Ons werd te kennen gegeven dat het absoluut niet de bedoeling was dat er iemand overstak. Ik heb nog geprobeerd te zeggen dat beide consulaten ons hadden verzekerd dat we wél door mochten: nou, dat maakte núl indruk. Ze hebben onze gegevens en ons nummerbord opgeschreven, en ze hebben ons weggestuurd. De situatie was ook iets te tense om ze te proberen om te kopen met een NAC-vaantje, trouwens.”
Eén dag voor de wedstrijd traint NAC in het Republicanstadion in Jerevan, ook wel bekend als het Վազգեն Սարգսյանի անվան Հանրապետական մարզադաշտ (het rolt van de tong).
Georgische gezelligheid
Een fikse streep door de rekening, maar op de landkaart hebben ze dan al gezien dat er een noodscenario mogelijk is. “Omdraaien is natuurlijk ontzettend klote, maar we hadden bedacht dat het via Georgië wél zou moeten kunnen. We hebben aan de grens een autoverzekering moeten kopen, want de ANWB dekt je wel in Turkije, Armenië en om de één of andere reden Iran, maar niet in Georgië, en met een nieuwe landkaart van dat land zijn we naar Batumi gereden.” De Georgische stad aan de Zwarte Zee heeft volgens Da Pope “alles wat je van een post-communistische havenstad zou verwachten. Oude welvaart, vergane glorie. En voor mijn gevoel was de buurt waar wij zaten één grote hoerenstrip, hotels waarvan ik zeker wist dat ik er niet alleen in bed zou liggen. Leuk als je met je vrienden bent, maar met je vader… Uiteindelijk hebben we een plek gevonden waar de minste kans op pooiers zou zijn, en in het hotelrestaurant in de kelder hebben alsnog een schaal vol onbestemde soorten vlees gekregen, laat op de avond, en een fles wodka. Ook weer dankzij mijn vader, die in zijn studietijd ook nog eens een paar zinnetjes Russisch bleek te hebben opgestoken.” Die Chernomorische gezelligheid ten spijt, de tijd begint te dringen. De warming-up van Gandzasar-NAC is immers al bijna begonnen. “We wisten dat we het nét zouden moeten halen als we twee dagen lang in één ruk zouden doorrijden, want het zou een uur of tien rijden moeten zijn als we via Achalkalaki zou rijden. Maar als ik nu op Google Maps kijk zie ik een andere route die tweehonderd kilometer langer is, maar er qua tijd net zo lang over doet: we hadden dus de ingewikkeldste route, door de bergen over zandpaadjes en rotsige wegen. Allemaal informatie die ik toen best had willen hebben, maar wij hadden alleen een landkaart.”
ღმერთმა დაგწყევლოს, მდინარე!
Want in 2009 is het vrijwel onmogelijk om online de weg op te zoeken. Tot aan Georgië is dat gelukkig nog geen probleem. “Twee dagen eerder, toen we net Georgië binnenreden, waren we erg verrast. In Turkije hadden we kilometers aan een stuk grindpaden en onverharde zandwegen gehad als doorgaande weg, maar in Georgië lag er eigenlijk overal strak asfalt. Dat rijdt lekker door.” Maar wanneer de asfaltwegen langzaam weer overgaan in grindpaden met stukken betonplaat, en later in modderpaden, begint het besef te komen dat ze misschien wel eens een verkeerde afslag kunnen hebben genomen (wat kan gebeuren in een land met verkeersborden die Nederland als ნიდერლანდები schrijven). “Voor ons reed een Lada Niva, zo’n oude terreinwagen uit de Sovjettijd, en die kon de modder goed aan, maar onze Mondeo had het er al lastig mee. Maar ergens in de middag kwamen we bij een bocht in het bergpad waar een enorme stroom regenwater als een waterval naar beneden stroomde, precies waar de weg had moeten liggen. Een Lada Niva staat hoog op zo'n wielen, en die kon dat net aan, het water stond tot z’n neus, maar in een Ford Mondeo zouden we de motor gegarandeerd verzuipen. En daar zijn we gestrand, ergens voorbij Achalkalaki. Op de dag van de wedstrijd, op een uur of vijf van Jerevan, op een Georgische berg voor een modderige rivier. Als we hadden kunnen doorrijden hadden we het gered.”
23 juli 2009, Gandzasar Kapan-NAC 0-2. Sommigen redden het wél tot in Jerevan, zoals de selectie, een paar tientallen fans, en Ronald Sträter. Beelden met dank aan Omroep Brabant.
Niet ongelukkig
In het zicht van de haven moeten ze hun verlies nemen. Ze rijden terug, naar het Turkse Rize, thee-hoofdstad van Turkije, waar ze Gandzasar-NAC alleen via wat smsjes en websites met tussenstanden moeten volgen. Op 24 juli 2009 worden ze wakker in een hotel in Noord-Turkije, tussen drie moskeeën, waar elke muezzin op eigen toonhoogte de gelovigen met een luidkeelse azan naar de dienst wil lokken. Als de auto voor een paar dringende kleine reparaties een paar dagen in een Turkse garage staat, zoekt Zoon met veel pijn en moeite (“op een slechte computer en op een Turks toetsenbord, met allemaal letters en puntjes die wij niet hebben”) de loting op. Dat wordt Polonia Warschau, en NAC speelt de week erop, op 30 juli, al in Polen. Het is dé mogelijkheid om alsnog een Europese uitwedstrijd te zien, eentje die Vader en Zoon met beide handen aangrijpen. “We moesten inderdaad wel weer een keer naar Nederland, maar toen besloten we de terugreis alsnog via Polen te doen. Toen de auto klaar was zijn we in drie dagen van Rize naar Warschau gereden, door Turkije, Bulgarije, Servië, Hongarije en Slowakije. Mijn vader trok het als chauffeur uiteindelijk wel, als ik de foto’s nu zie staat hij er in ieder geval niet óngelukkig op. Achteraf hebben we echt krankzinnig hard doorgereden, bijna 3000 kilometer in drie of vier dagen, maar we wilden koste wat kost iets van die wedstrijd zien. We wilden alsnog íets bereiken.” Polonia-uit halen ze inderdaad wél. Ze komen de avond vóór de wedstrijd al aan in Warschau, waar ze onthaald worden door de andere NAC-fans, want dat Vader en Zoon voor niks naar Armenië probeerden te komen is dan wel bekend. Hoewel, voor niks… “Eigenlijk ben ik ook wel blij dat het zo gelopen is, want als we het wél gered hadden, waren we gewoon op een onpraktische manier naar Armenië gegaan. En dan was het verhaal niet half zo tof geweest.”
Becherovka verbroedert
Een reis van ruim twee weken, 9000 kilometer, over vijftien landen in twee continenten. Dat doet iets met je wereldbeeld, zegt Zoon nu. “Ik ben een kind van de jaren ’80, dus ik ben opgegroeid met anti-Russische propaganda, die ik ook nooit in twijfel had getrokken. Ik dacht dat het altijd regende in het Oostblok. En OK, we hebben natuurlijk armoede gezien, aan lager wal geraakte bedelende Rode Leger-soldaten, naargeestige grijze gebouwen. Maar ook prachtige natuur, schitterende bergen, vriendelijke mensen, goed eten, gastvrijheid, antieke ruïnes. Het heeft me geconfronteerd met mijn eigen onwetendheid over een groot deel van de wereld.” En het is niet alleen zijn wereldbeeld dat verandert. “Want wat me het meest is bijgebleven is de ervaring met mijn vader. Ik was 26 toen, maar het was de eerste keer dat we écht als gelijken optrokken. Ik was een gelijkwaardig gesprekspartner, we waren gewoon twee volwassen mannen op pad. Op één van de foto’s zie je niet voor niks een fles Becherovka wodka op tafel staan: je voelt, als je weken aan een stuk elke avond samen eet, elke avond een drankje kunt doen, op onbekende plekken komt en op rare plekken slaapt, dat het heel anders is dan normaal. Het was gewoon heel leuk, erg gezellig, we hebben ook eigenlijk geen ruzie gehad. Misschien kan ik het niet aanraden duizenden kilometers voor niks te rijden, maar zo’n reis met mijn vader was in alle opzichten de moeite waard.”
(klik hier voor deel VIII)
Plaats reactie
Nou iedereen weer zeiken hoe slecht alles nu is, blijf volgend seizoen aub lekker thuis! Liever een halfvol stadion met echte supporters dan al die waardeloze zeilers hier, HUP N.A.C.
Waar staat de aftelmeter op de voorpagina van de site eigenlijk voor??
Rij 10
Wat lul je nu raar? Dus als mensen kritiek hebben op de afgelopen wedstrijden moeten ze thuis blijven?
Hoezo zijn hun geen echte supporters en jij wel? Ik denk dat jij beter thuis kan blijven als je zulke dingen roept en je liever in een half vol stadion zit dan met een vol. Of wou je wat duimpjes scoren?
On topic:
Ziet er weer erg leuk uit op het eerste gezicht, ga er straks weer goed voor zitten!
Even weg van alle ellende met eerst die smulders vorig seizoen en nu die wazige vd abeele, waar hebben we dit toch aan verdiend ???
Blijft een prachtverhaal en een mooie herinnering aan een zeer mooi Europees avontuur van ons NAC.
Verheug me nu al op het ophalen van die anekdotes uit Villarreal: niet alleen Spider-Man, maar ook bestuurslieden die zich daar ongepast lieten gaan.
Enfin, NAC in goede en in slechte tijden: come what may
Mooi verhaal. Laat toch zien hoe gek je als NAC-supporter eigenlijk bent. Maar voor zo'n club heb je iets over, toch?
@rij 10
Met alle criticasters op deze site kun je rij 10 nog niet vullen, laat staan een half stadion. Dan bedoel ik degene die negatief reageren om negatief te reageren als je begrijpt wat ik bedoel. Als je geen kritiek meer mag leveren, had je jouw bericht ook niet moeten plaatsen. Dat komt ook niet positief over. Ik stel voor dat je naast Ome Cor op de bank gaat zitten.
Mooi verhaal! Leuk om dit weer te lezen. 9000km in twee weken is wel echt die hard! Een ervaring die je nooit meer vergeet.
Wat geniet ik toch van deze BSRetro Colunms. Schitterend geschreven, leest lekker weg en ook nog eens een prachtig verhaal. De typische (a la NAC) anti-climax maakt het eigenlijk nog mooier. Leuk om de filmpjes van toen erbij te plaatsen. Ik kijk alweer uit naar het volgende deel!
Mooi geschreven verhaal van echte clubmensen. Dit is wat onze club mooi maakt.
We hebben KWALITEIT nodig!!!!!
Wat een heerlijk filmpje van Omroep Brabant om naar te kijken, heerlijk elftal ook. En dan die Mommers...die heeft een idee...een evenementenhal rondom het NAC stadion, sterker nog het NAC stadion als evenementenhal. Dat is gelukt, het was de afgelopen jaren een schiettent hahaha.
Prachtig verhaal, hulde! :D
Ik was er ook bij in Polen. Alhoewel ik normaal nooit het zigge zagge inzet, deed ik het daar wel.... een stuk of 20 keer! Resultaat, volgende dag geen stem meer maar dat was het waard hahaha
Tevens een paar mede supporters bijna onthoofd door met de bal "over" het publiek proberen te schieten. Dit ging niet meer zo goed na een dag bier drinken! :P
Mooie herinneringen!
Wat een droom selectie was er toen zeg .... de Messie van Breda, Piet Paulusma, Amoah ......
Mooi verhaal, kippenvel, wederom genoten!
Boris gaat het verschil maken. Wordt publiekslieveling!!!
Enerverende reis om uiteindelijk de wedstrijd te missen versus een kort ritje naar 't Heike om je daar blauw te ergeren aan bijna alles met een geel shirt op het veld. Wat is het meest pijnlijk?
Ik maak me zorgen om onze td. Er komt te weinig uit zijn handen!
Waar is onze TD eigenlijk. Ik heb heb niet gespot bij de wedstrijd gister?
Waarom duurt het zo enorm lang voordat Boris is vastgelegd?
Wat een avontuur wauw, geweldig om te lezen.
Zeker dat je dat samen met je vader heb kunnen beleven, echt tof man!
Wat een avonturenfilm is dat geweest! Mooi stuk proza om te lezen!
Ook het filmpje met oude helden is mooi om te zien. Dank weer voor het vermaak
Zal even duren voordat we weer zover zijn...
Al deze avonturen zouden niet misstaan in boekvorm.
Ze zouden in mn boekenkast staan.
Beiden hoort er gewoon bij Dutchbird
Overigens heb ik me niet alleen maar blauw geërgerd in 't Heike. Ik zie best wel potentie in dit team bij Olij, Nacho, Riera, Neelen, Kudimbana, Stokkers en Azzagari.
Van Bodui en Filipovic gaan we hopelijk meer nuttige inbreng zien zodra er een fatsoenlijk middenveld achter ze staat.
Want op dat middenveld zit hem echt wel de bottleneck:
Verschueren is daar heus wel nuttig als stofzuiger, maar heeft sterke, creatieve en liefst ook ervaren mannen om zich heen nodig. Niet Damen en El Allouchi.
Van die twee is Damen (zo hebben we inmiddels bevestigd gekregen) er sowieso alleen ter tijdelijke opvulling.
Blijft nog de linksback positie over. Mashart is op langere termijn wel een optie, maar nu nog niet.
Werk aan de winkel dus voor onze TD, maar aangezien juist de spelers die hij haalde vooralsnog wél voldoen, heb ik vooralsnog goede hoop.
Schitterend verhaal! Wat een Nostalgie....en wat een contrast met het heden....
BSR. Bedankt voor deze bijdrage!
P.S. Ik hoop stiekem nog steeds op 2 extra grote krachtige middenvelders en s.vp. NOOIT MEER ALLOUCHI!
Kom op TOM!!!! Doe eens iets geks! je haalt de kerst niet anders...! Dus straks niet zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb.
En dat technische hart hoef ik ook NOOIT MEER te zien. Gewoon NU nog 4 sterkhouders en snel!
Dan kan het nog. Anders is het over met NAC....en Tom....en Ruud....!
Alleen de supporters blijven bestaan. Zie dit verhaal hierboven. Het zit diep....anders ga je geen 9000km rijden in ruim een week.
Hup NAC!
Wat een heerlijk verhaal, heb er echt van genoten en gelachen! Prachtige herinneringen voor altijd. Hup NAC!
Zit ik hier hier op mijn vakantie adres... Jaren 90 hip hop op de achtergrond, koud pilsje erbij en dan wederom deze HEERLIJKE column van Castor! Kijk... dat is nou genieten! Nee niet alleen vanwege het NAC verhaal, maar destemeer vanwege het vader zoon gevoel. Toen ik een lastige puber was (lang gelden), nam mijn vader me mee op een roadtrip om alle lucht te klaren. Dat ging maar naar Limburg, maar na die trip was t tussen ons pa en mij voortaan koek en ei! Castor... bedankt dat je me hier weer aan hebt herrinerd! Oke... genoeg emo gedoe. Tijd voor een nieuwe koude rakker. En hup NAC!
Ook dit is NAC. We zouden ons vervelen als we altijd 10 tot 12 zouden spelen in de eredivisie.
@sanseveria echt de spijker op zn kop. Botteleneck is inderdaad ons zwakke middenveld. Dat levert de aanval geen kansen en aanvoer op en brengt de verdediging in de probleem. Daar moeten 2 kwalitatief goede spelers bij. Dan krijgt elftal boost....dan nog linksback en wat achtervang vanuit city en we zijn er klaar voor. Dus Tom aan de slag jongen als je er nog niet mee bezig bent. En deze keer geen afgevallen talenten maar spelers die er direct kunnen staan!! En brood niet zo zeuren en kinderachtig doen. Je hebt zelf ja gezegd tegen trainersfunctie NAC dus niet janken en er tegenaan.
Is er toevallig iemand die weet wanneer de kaartverkoop voor dordt begint?
Weer een dag voorbij zonder nieuwe aanwinsten. Over 5 dagen al de laatste oefenpot. .Het elftal zou er dan wel moeten staan zodat de laatste week training gebruikt kan worden om de puntjes op de i te zetten.
Realiteit is dat er pas 4 of 5 spelers zijn die mee kunnen in de KKD.
Dit is weer dezelfde chaos als vorig seizoen en we weten waar dat is geindigd..
Ja zonder versterkingen blijven we effen in de kk divisie hopen op nog een verasing op het middenveld en vleugen we gaan zien
Echt treurig dat een mooie stuk tekst als dit gekaapt wordt om over de selectie te praten..
Mooie tekst en het verhaal is ook echt des NACs; via kunst en vliegwerk het proberen te halen, maar net niet. Hopelijk mogen vader en zoon nog een keer zo'n avontuur maken met hopelijk deze keer zoon achter het stuur! ;-)
ON TOPIC;
Geweldig verhaal, mooi weergegeven.
Alleen voor Lurling ging je toen al naar het stadion.
Pracht verhaal en erg goed geschreven.
Daar vecht je uiteindelijk voor, een Europese ticket, maar dat is inderdaad nu ondenkbaar en nu al helemaal omdat het niet in de keuken competitie kan.
Er zijn altijd kansen in de eredivisie, maar als je je bedenkt dat er nog 2 of 3 voorrondes gespeeld moeten worden voordat uiteindelijk een Nederlandse club de groepfase heeft gehaald is het eigenlijk een hele trieste bedoeling. Bijna oneerlijk.
Altijd leuk om op dingen terug te blikken. Nu weer er voor zorgen dat er een volwassen team staat, laat dat de komende jaren eindelijk weer gebeuren. Dan worden andere tenminste weer een beetje bang van ons, op naar de avondjes nac met sensatie :D
Wat een super verhaal!!
De meeste dromen zijn bedrog, en als je wakker wordt dan ben je failliet
Dan had je beter op je toko moeten passen, 076.
Mooi verhaal Castor en ook Da Pope. Top geschreven weer.
Mooie tijd